Κιβωτός του Κόσμου: «Ο π. Αντώνιος δεν είναι άγιος, είναι επιχειρηματίας- Είχαμε γίνει εργάτες», λέει 17χρονος

Για ξυλοδαρμούς, απομονώσεις και εργασία μικρών παιδιών μίλησε 17χρονος, περιγράφοντας τις συνθήκες διαβίωσης στην Κιβωτό του Κόσμου. 

Ο ανήλικος είναι φίλος του 19χρονο ο οποίος είχε κάνει την καταγγελία για ασέλγεια, η οποία προκάλεσε το τσουνάμι των αποκαλύψεων για την οργάνωση. Στις δηλώσεις του, στην εκπομπή «Super Κατερίνα» του Alpha, ο 17χρονος μίλησε για τις τιμωρίες που επιβάλλονταν στα παιδιά σε δομές της οργάνωσης, ενώ ανέφερε ότι ο πατέρας Αντώνιος ήταν «επιχειρηματίας» και έβλεπε την Κιβωτό «πιο πολύ σαν μπίζνα». 

«Δεν αναγνώριζαν τον εαυτό τους από το ξύλο»  

«Μήνες σε απομόνωση, κλειδωμένοι σε δωμάτια με φαγητό και νερό, και έβγαιναν μόνο για εργασίες. Σίγουρα γνωρίζετε το περιστατικό στο Βόλο για τρία παιδιά που υποτίθεται λήστεψαν τη δομή, κάτι που δεν έκαναν εννοείται, γι’ αυτό τον λόγο ξυλοκοπήθηκαν πολύ άσχημα, μου είπαν χαρακτηριστικά ότι μετά δεν αναγνώρισαν τον εαυτό τους από το ξύλο που έφαγαν», δήλωσε ο 17χρονος αναφερόμενος στις τιμωρίες και τις συνέπειες που επιβάλλονταν σε παιδιά. 

«Ένα από τα τρία παιδιά ήρθε σαν τιμωρία στη δομή στη Χίο. Τον κλείδωσαν σε ένα δωμάτιο για έξι μήνες περίπου, χωρίς να μιλάει σε κανένα. Ακόμη ένα παιδί από τους τρεις που κατηγορήθηκαν για ληστεία στον Βόλο μου είπε ότι κοιμόταν, μπήκαν μέσα στο δωμάτιο τα πρωτοπαλίκαρα του πατέρα, έκλεισαν παντζούρια, πόρτες, παράθυρα και απλά τον σάπισαν στο ξύλο. Την επόμενη μέρα δεν αναγνώριζε τον εαυτό του στον καθρέφτη, ήταν μπλε, αυτό έγινε τον Αύγουστο», συμπλήρωσε. 

Η μεγαλύτερη τιμωρία, είπε ο 17χρονος, ήταν «να σε αλλάξουν δομή, να σε χωρίσουν με τα αδέλφια σου. Υπήρχαν αδέλφια που είχαν χωριστεί σε διάφορα παραρτήματα ανά την Ελλάδα και δεν βλεπόντουσαν κιόλας, δεν το επέτρεπαν πολλές φορές». 

«Είχε φτηνά εργατικά χέρια» 

«Έβλεπε την Κιβωτό πιο πολύ σαν μπίζνα, ενδιαφερόταν μόνο για τα ραντεβού με τους επίσημους που είχε στη Χίο. Γι’ αυτό είχαμε μπει σε μια διαδικασία όλα τα παιδιά να έχουμε γίνει εργάτες και να εργαζόμαστε στον χώρο στη δομή για να τον ομορφαίνουμε και να τον έχουμε έτοιμο γι’ αυτά τα επίσημα ραντεβού που θα είχε ο πατέρας», είπε ο 17χρονος αναφερόμενος στον πατέρα Αντώνιο. 

«Πολύ βαριές εργασίες και από πολύ μικρή ηλικία, όλα τα παιδιά βοηθούσαμε. Παρά τη θέλησή μας εννοείται, αλλά με κάποιο συμβολικό μισθό ας το πούμε, πολύ χαμηλό. Μπορεί μέχρι και δέντρα να κόβαμε, να ξεχορταριάζουμε από το χώμα, να κουβαλάμε πολύ βαριά πράγματα με οχήματα της δομής», περιέγραψε. 

«Πολλά παιδιά τα σταματούσαν από το σχολείο, τους έκοβαν τα όνειρα. Ο πατέρας διάλεγε τι δρόμο θα πάρουν στη ζωή τους και όχι οι ίδιοι και δούλευαν μέσα στον Κιβωτό και έπαιρναν θέση εργατών που στην πραγματικότητα θα πλήρωνε. Έτσι απέφευγε να πληρώνει και είχε φτηνά εργατικά χέρια», ανέφερε χαρακτηριστικά. 

«Ούτε καν πραγματικά λεφτά δεν έδινε. Έγραφε σε ένα χαρτάκι, κουπόνια τα λέγαμε και αντιστοιχούσαν σε 50 λεπτά την ώρα και με αυτά αγοράζαμε πράγματα όπως πατατάκια, σοκολάτες μέσα στην Κιβωτό. Έπρεπε να δουλέψουμε 4 ώρες για να πάρουμε ένα σακουλάκι πατατάκια», τόνισε ο 17χρονος. 

«Είχε κάτι που πουλάει, το χαμόγελο των παιδιών»

Στις δηλώσεις του, ο ανήλικος σημείωσε ότι ο πατέρας Αντώνιος είχε εικονογραφήσει τον εαυτό του και την πρεσβυτέρα στους τοίχους της εκκλησίας. «Άρα, στην ουσία θεωρούσε άγιο τον εαυτό του. Ο πατέρας δεν είναι άγιος, είναι επιχειρηματίας, ο οποίος είχε κάτι που πουλάει και αυτό ήταν το χαμόγελο των παιδιών και το έργο που υποτίθεται ότι έκανε. Προωθούσε πολύ καλά μέσα από τα κανάλια με επίκεντρο πάντα τον εαυτό του. Ήθελε να δημιουργήσει την εικόνα σε όσους τον έβλεπαν ότι είναι μεσσίας και μας σώζει», συνέχισε ο ανήλικος. 

Αναφορικά με τις δωρεές που γίνονταν στην οργάνωση, απάντησε: «Σίγουρα φαγητά, ρούχα τα παίρναμε. Άλλα πετάγονταν για διάφορους λόγους, όπως τρόφιμα που έληγαν και δεν τα τρώγαμε ποτέ, ή τα τρώγαμε ληγμένα. Ας πούμε το δεκατιανό δεν ήταν το κατάλληλο για να έχουμε δύναμη να συνεχίσουμε. Μπορεί να ήταν σπασμένα μπισκότα, ό,τι περίσσευε και δεν είχε φαγωθεί, ληγμένα κρουασάν. Ρούχα έμπαιναν σε γκαράζ για αρκετό καιρό, χωρίς να μοιραστούν. Μας έλεγαν “δεν έχουμε λεφτά, οι καιροί είναι δύσκολοι, να κάνουμε οικονομία, φαγητό δεν έχουμε πολύ”», δήλωσε.