Απόψεις

Νέας Παραλίας Εγκώμιο

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ Θεσσαλονίκης που φεύγει προς τα μέσα και πάνω, προς τα «βουνά». Ο Χορτιάτης, το Πανόραμα, το Ρετζίκι. Για όλη όμως την πεδινή πόλη και ιδίως για εκείνη που βρέθηκε να κατοικεί σε ανήλιαγες παρόδους και στους χαμηλούς ορόφους των πολυκατοικιών, για τον κόσμο που του έτυχε να μην «έχει θέα», η Νέα Παραλία είναι ο παράδεισος.

Περισσότερο κι από την ευφάνταστη και κάπως μεγαλοϊδεάτικη ονομασία των πάρκων της ή από τη λειτουργία των χιλιομέτρων της ως πίστας του τζόκινγκ και διάδρομου βαδίσματος, η Νέα Παραλία είναι ανοιχτός ορίζοντας: το πεδίο που επιτρέπει στο βλέμμα να «αρμέξει το φως της οικουμένης» που θα έλεγε ο ποιητής.  

Ξεκινώντας από την πρασιά στο πλάι του Μεγάρου Μουσικής, φτάνω με γρήγορο βηματισμό μέχρι την περιοχή του Ναυτικού Ομίλου. Μπορεί κανείς να κοντοσταθεί σε κάποιο αναψυκτήριο ή σε ένα παγκάκι μέσα στον Κήπο των Ήχων, έναν από τα αγαπημένα πάρκα.

Η Νέα Παραλία είναι οικοσύστημα συμπεριληπτικό, για να χρησιμοποιήσω τον όρο του συρμού. Βρίσκει θέση και ο νοσταλγός της βραδύτητας και ο άνθρωπος που φοράει στο μπράτσο διάφορους μετρητές ώστε στο τέλος της ώρας να ξέρει τη συνολική του επίδοση. Τα τοπία της μπορεί και απαλύνουν τη μελαγχολία των γέρων και την αθυμία ή την ανία των νεότερων.

Εδώ συνυπάρχουν οι φωνές στις παιδικές χαρές και η σιωπηλή ρέμβη κάποιων μοναχικών γυναικών. Ακόμα είναι λίγοι όσοι παίρνουν ένα βιβλίο μαζί τους, ίσως γιατί η ελληνική υπαίθρια ζωή δεν ευνοεί τη συγκέντρωση του νου στη σελίδα.

Έξοδος του ανθρώπου από την πόλη μέσα στην πόλη, μεθοριακή ζώνη της στεριάς και του νερού, περατζάδα και χωνευτήρι όλων των ηλικιών, η Νέα Παραλία είναι μια υπόθεση που πρέπει να προστατευτεί.

Η Νέα Παραλία έχει όμως και μια άλλη ιδιότητα, πέρα από την ποικιλία των στυλ ζωής που μπορεί να φιλοξενήσει. Προσθέτει στο μουδιασμένο, ηπειρωτικό σώμα της Θεσσαλονίκης μια αίσθηση νησιωτική.

Για όσους μεγαλώσαμε σε νησιά, η έσω πλευρά της πόλης φέρνει, αργά ή γρήγορα, κάποια ασφυξία. Χρειαζόμαστε επειγόντως τη θωριά της θάλασσας, το παιχνίδι του φωτός στα νερά. Ακόμα κι αν αυτή η θάλασσα είναι τελείως «ακατάλληλη» για τον κολυμβητή, σε βοηθάει να διαπλεύσεις νοητά κάποιες παράλληλες και μάλλον ωραιότερες πραγματικότητες.

Και είναι ένα θαύμα το πως το φως της κατανέμεται ανάμεσα στην καλοκαιρία και στις μουντές και ταραγμένες μέρες όπου η παραλία απομένει με τους λίγους φανατικούς πιστούς της, πεισματάρικα όντα που δεν καταλαβαίνουν από κρύο και βροχή.

Όλοι πια ευγνωμονούν την ύπαρξη αυτής της νησίδας ευδαιμονίας. Περισσότερο όμως οι σκύλοι που, άπαξ και τη γνωρίσουν, δεν ανέχονται για πολύ τη στενότητα του διαμερίσματος ή τις ασήμαντες βόλτες γύρω από το τετράγωνο. Ξεσηκώνονται κι αυτοί από τις δυνατότητες για συναντήσεις εκεί κάτω, όπως και οι ιδιοκτήτες τους που μαθαίνουν την τέχνη να χασομερούν.

Ακόμα και οι  βιαστικοί που απλώς τη διατρέχουν (όπως διατρέχουμε ένα βιβλίο που δεν έχουμε τον χρόνο να το διαβάσουμε κανονικά), ακόμα και αυτοί παρασύρονται σε έναν τρόπο ζωής που υπενθυμίζει την ευτυχία των μικρών πραγμάτων.

Γιατί, περισσότερο κι από ένα σύνολο κατασκευών και παρεμβάσεων, περισσότερο από τα αγάλματα και τις εικαστικές τροποποιήσεις, περισσότερο κι από τις πισίνες και τα πάρκα σκύλων και τα φυτά της, η Νέα Παραλία είναι αληθινά ανθρώπινη κλίμακα. Έξοδος του ανθρώπου από την πόλη μέσα στην πόλη, μεθοριακή ζώνη της στεριάς και του νερού, περατζάδα και χωνευτήρι όλων των ηλικιών, η Νέα Παραλία είναι μια υπόθεση που πρέπει να προστατευτεί.

Ακούγονται πολλά για την επέκτασή της, την ενοποίηση με την παραλία της Καλαμαριάς, τη δημιουργία μιας τοπικής «ριβιέρας» κατά τα πρότυπα της αθηναϊκής. Υπάρχουν ιδέες, άνθρωποι, σχέδια. Όμως ξέρουμε πια πως όλα σε αυτή την πόλη αργούν υπερβολικά, αναβάλλονται, χάνονται καθ’ οδόν. Και ίσως η Νέα Παραλία να έχει περισσότερο νόημα σαν εκβολή της πόλης παρά σαν πρόπλασμα μιας επενδυτικής επεκτατικής ουτοπίας.

Το βέβαιο είναι πως αυτός ο βιότοπος δεν μπορεί να σώσει την πόλη από τις αμαρτίες της, να αναπληρώσει τις ελλείψεις ή να καλύψει ασχήμιες που έχουν διαπραχτεί από χρόνια και συνεχίζουν. Παρηγορεί μεν αλλά δεν θεραπεύει.

Παρ’ όλα αυτά προσφέρει μερικά χιλιόμετρα ελευθερίας και ευεξίας – αυτής της ευεξίας που δεν γνωρίζει «σύστημα» και «οδηγίες χρήσης» γιατί παραμένει αυστηρά προσωπική υπόθεση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

      

πηγή: lifo

stiles/optiki-gonia/neas-paralias-egkomio

Related Articles

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button