Του Βασίλη Σκουντή
Ρεσίφε-Τιφλίδα ένα… τσιγάρο δρόμος!
Ένα τσιγάρο για να πάνε κάτω τα φαρμάκια και τα σεκλέτια και τρία πέναλτι, που τα χωρίζουν δέκα χρόνια και τα ενώνουν η πίκρα, η απογοήτευση και το «γαμώ το»!
Στο χρονολόγιο της ελληνικής ποδοσφαιρικής συλλογικής μνήμης οι δείκτες του ρολογιού είχαν μείνει σταματημένοι σε εκείνη τη νύχτα της 29ης Ιουνίου του 2014, όταν στον δραματικό αγώνα με την Κόστα Ρίκα, ο Κέιλορ Νάβας απέκρουσε το πέναλτι του Φάνη Γκέκα και έφραζε τον δρόμο της Εθνικής προς την οκτάδα του Μουντιάλ.
Από τότε πέρασε μια δεκαετία και εξακολουθούμε να βλέπουμε τα τρένα να περνούν χωρίς να σταματούν στην αποβάθρα μας: δεν μπορέσαμε να επιβιβασθούμε στις αμαξοστοιχίες που οδηγούσαν στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 2016 και του 2020 και στα Παγκόσμια Κύπελλα του 2018 και του 2022 και χθες το βράδυ, κόντρα στην οικοδέσποινα Γεωργία, η ατζαμοσύνη μας ξανακτύπησε κόκκινο!
Τότε στο Ρεσίφε της Βραζιλίας, τον μανδύα του «homme fatal» είχε ενδυθεί ο Γκέκας, ενώ τώρα στο remake της ίδιας ψυχοφθόρας και βασανιστικής διαδικασίας η μπάλα πήρε (στην κυριολεξία) τον Τάσο Μπακασέτα και τον Γιώργο Γιακουμάκη, που αστόχησαν και είδαν το όνειρο της πρόκρισης στο Euro να σβήνει…
Το λες μούντζωμα της τύχης, το λες κάρμα, το λες μαρτύριο του Σισύφου, το λες όπως θέλεις και είσαι καταδικασμένος να το υπομένεις κατά συρροήν πλέον…
Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Ιάσων έφτασε στην Κολχίδα και άρπαξε το χρυσόμαλλον δέρας, μαζί με τη Μήδεια, σπολλάτη του!
Στη σύγχρονη Αργοναυτική εκστρατεία η Εθνική ομάδα δεν κατάφερε να αρπάξει την πρόκριση και ούτως ειπείν, έμεινε μετεξεταστέα και θα χρειασθεί να επεκτείνει έτι περαιτέρω τα όρια της υπομονής και της επιμονής της μέχρι να σημαδέψει διάνα τον επόμενο στόχο της…
Ως είθισται μετά από κάθε αποτυχία, το κράξιμο πέφτει σύννεφο, άλλωστε το εθνικό άθλημα της πατρίδας μας δεν είναι ούτε το ποδόσφαιρο, ούτε το μπάσκετ, ούτε το γουότερ πόλο, αλλά το ανελέητο ξεφωνητό!
Σε αυτό το σπορ είμαστε πρωταθλητές κόσμου και χρυσοί Ολυμπιονίκες, εκεί σαρώνουμε τα Οσκαρ και τα Νόμπελ!
Αποτύχαμε δια μίαν εισέτι φοράν, έστω κι αν αυτή τη φορά η Εθνική έφτασε μια ανάσα από την λυτρωτική πρόκριση, που την είδε να γλιστράει μέσα από τα χέρια του Βλαχοδήμου και μέσα από τα πόδια του Μπακασέτα και του Γιακουμάκη.
Αποτύχαμε, αλλά θαρρώ πως δεν επτωχεύσαμεν κιόλας, όπως έλεγε ο Χαρίλαος Τρικούπης!
Δεν ξορκίσαμε τους δαίμονες που μας έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο και θα συνεχίσουμε να ζούμε μ’ αυτούς και με τις κάθε λογής Ερινύες που μας κυνηγάνε σε πέντε απανωτές διοργανώσεις…
Είναι κρίμα και άδικο όμως να απαξιωθεί η προσπάθεια, να ριχτούν στα Τάρταρα οι παίκτες και ο προπονητής, να γκρεμιστεί ό,τι κτίστηκε…
Ο αποκλεισμός είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός, αλλά όπως γράφει και ο Τόμας Ελιοτ, «τέλος είναι το σημείο από το οποίο αρχίζουμε»…
Στενοχωρηθήκαμε, πικραθήκαμε, απογοητευθήκαμε, θυμώσαμε, κλάψαμε, γευθήκαμε το κώνειο και όχι το βάλσαμο, δεν απενοχοποιηθήκαμε, δεν εξιλεωθήκαμε για τις αμαρτίες μας και εξακολουθούμε να υποφέρουμε τον ιδιότυπο ποδοσφαιρικό αλυτρωτισμό!
Αλλά στο τέλος της ημέρας –και αυτό μπορεί να γίνει σύνθημα και κίνητρο-δεν έχει σημασία πόσες φορές πέφτεις, αλλά πόσες φορές ξανασηκώνεσαι…
https://creta24.gr/pesame-kai-prepei-na-xanasikothoume/
