Τα βαθύτερα αίτια της τελευταίας κυβερνητικής πολιτικής

Εδώ και λίγους μήνες, όλοι αναρωτώνται τον λόγο που ο πρωθυπουργός άνοιξε το πρόβλημα και τη δημόσια συζήτηση για ένα θέμα που γνώριζε καλά ότι θα δίχαζε όχι μόνο όλο τον ελληνικό λαό αλλά και τη δική του κοινοβουλευτική ομάδα. Αναφέρομαι προφανώς στην υιοθεσία των αποκαλούμενων ομόφυλων ζευγαριών, γατί το θέμα του γάμου ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλλου, μάλλον έχει λυθεί εδώ και καιρό με κάποια νομικά τερτίπια. Ο αριθμός των συζητήσεων, των άρθρων και όλων των κειμένων που είδαν το φως της δημοσιότητας είναι η απτή απόδειξη αυτών, αλλά δεν απαντούν στον βαθύτερο λόγο της ανάδυσης και του θέματος των πιθανών υιοθεσιών. Υπήρχε δηλαδή έντονη κοινωνική ανάγκη να έρθει στο προσκήνιο ετούτο το θέμα το οποίο ουδόλως σέβεται, στοιχειωδώς έστω, την όποια έννοια της παντοδύναμης φύσεως, η οποία ως γνωστόν τιμωρεί χωρίς εξαιρέσεις, κάποια στιγμή, όσους έρχονται απέναντί της;

Παρατηρώντας, κάπως υποψιασμένα, την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, η απάντηση σε όλα έρχεται αφ’ εαυτής. Ο βαθύτερος λόγος για όλα αυτά τα περίεργα και πολλαπλώς ακατανόητα, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η ανεξήγητη, στην κυριολεξία, αδυναμία της κυβερνητικής πολιτικής να δώσει λύσεις σε κρίσιμους τομείς της κοινωνίας, όπως είναι η παραπαίουσα και αναιμική ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας παρά τις ανεξήγητες προσπάθειες συγκεκριμένων ξένων περιοδικών να λειάνουν την όλη κατάσταση, η ανεξέλεγκτη ακρίβεια, η εξαπλούμενη βία στην καθημερινότητα και γενικότερα το πρόβλημα της δημόσιας τάξης, το κομφούζιο στα πανεπιστήμια και οπωσδήποτε η επίλυση τρεχόντων ζητημάτων και αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών που έπληξαν ποικιλοτρόπως συγκεκριμένες περιοχές της χώρας.

Συγκεκριμένα, οι τιμές σχεδόν όλων των προϊόντων στα ράφια των καταστημάτων ανεβαίνουν χωρίς να φαίνεται κάποιας μορφής ανάκαμψη, οδηγώντας τις οικογένειες σε πολλαπλά ερωτηματικά. Κάτι μικρές ταμπελίτσες πάνω σε τρόφιμα του τύπου ‘μείωση 5%’, προφανώς δεν πείθουν κανέναν πολίτη, τη στιγμή που όλοι ανεξαιρέτως είναι μάρτυρες ότι οι τιμές τους τελευταίους μήνες αυξήθηκαν με πολλαπλάσιο ρυθμό και σε απείρως μεγαλύτερα επίπεδα. Το χειρότερο είναι ότι οι αυξήσεις αυτές δεν έχουν αποδέκτη τον απλό Έλληνα παραγωγό, αλλά, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, τους συνήθεις ύποπτους. Έτσι αναγκαστικά το όνειρο της όποιας αποκλιμάκωσης των τιμών μάλλον αποτελεί ημερήσιο όνειρο για την κοινωνία μας. Παράδειγμα, για το χώρο της Κρήτης, οι τιμές του ελαιόλαδου με τις γνωστές και συνεχιζόμενες ανατιμήσεις του. Η κυβέρνηση διατείνεται, και σωστά, ότι ενδιαφέρεται για τα ζευγάρια των νέων μας γνωστού όντος ότι το πρόβλημα της υπογεννητικότητας είναι ο κυριότερος κίνδυνος για το μέλλον της χώρας. Όμως, πέρα από ανίκανα επιδόματα, δεν κάνει παράλληλα κάτι δραστικό για την αισχροκέρδεια των τραπεζών, τα επιτόκια των καταθέσεων και εκείνα των χορηγήσεων σε πολίτες και επιχειρήσεις, και το ακόμα χειρότερο εκείνο το επιτόκιο των καταναλωτικών δανείων που ανέρχεται σε αισχρό επίπεδο, εις βάρος στην πραγματικότητα των καταθετών, εκτός βεβαίως από τις υπερβολικές προμήθειες που προσκομίζουν από τις όποιες διατραπεζικές διαδικασίες και συναλλαγές. Κάποια πρόστιμα που επιβλήθηκαν πριν λίγο καιρό σε αυτές, ουδόλως πείθουν, γιατί είναι προφανές ότι δεν υφίσταται πολιτική βούληση να ελεγχθεί ριζικά η υφιστάμενη κατάσταση.

Εκτός αυτών, υπάρχει ακόμα σειρά οξύτατων προβλημάτων της κοινωνίας που απαιτούν δραστικές λύσεις. Η αποκατάσταση των ζημιών του θεσσαλικού κάμπου, με τις γνωστές αντιδράσεις των αγροτών οι οποίες συνεχίζονται ακάθεκτες, η εγκληματικότητα η οποία κατάντησε ρουτίνα στα δελτία ειδήσεως, τα άλυτα προβλήματα στους ακαδημαϊκούς χώρους με ότι έγινε ή σωστότερα με ότι δεν έγινε, έως τώρα, το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος της χώρας σε απόλυτους αριθμούς και όχι σε ποσοστά επί του ΑΕΠ, όπως συνηθίζουν για ευνόητους λόγους να το αναφέρουν και γνωρίζουμε καλά γιατί, και τόσα άλλα.

Μέσα σε όλα αυτά, ο πρωθυπουργός επέλεξε να φέρει σε δημόσια διαβούλευση ένα θέμα που απασχολούσε και απασχολεί λιγοστό μόνο ποσοστό των πολιτών. Άλλωστε, με τα νυν ισχύοντα, τα περισσότερα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να προχωρήσουν σε υιοθεσία στο όνομα του ενός, ενώ τα δικαιώματα που απορρέουν από το σύμφωνο συμβίωσης έρχονται σε παράλληλη πορεία σε μεγάλο βαθμό με τα δικαιώματα του γάμου. Όλα αυτά, κι ακόμα περισσότερα, θα μπορούσαν να λυθούν με λιγότερο θόρυβο και τυμπανοκρουσίες, κι όχι όπως διαδραματίζονται ακόμα και τώρα. Να θυμηθούμε το πρόβλημα της προίκας, της μοιχείας και τόσων άλλων που επιλύθηκαν στο μακρυνό παρελθόν τόσο αθόρυβα και μαλακά;