Μετά από 12 χρόνια «τέλος εποχής» για το 2ο Γυμνάσιο Χανίων
Η θέση του διευθυντή ενός σχολείου είναι σίγουρα κομβική για την λειτουργία του, καθώς πρόκειται για τον διευθυντή μιας ορχήστρας τα μέλη της οποίας – συνήθως – απαρτίζονται από τους εκπαιδευτικούς.
Και αναφέρω «συνήθως» γιατί τα τελευταία 12 χρόνια στο 2ο Γυμνάσιο Χανίων στην οδό Κοραή, μέλη της ορχήστρας του σχολείου έγιναν και οι μαθητές.
Εμπνευστής και δημιουργός της μορφής ενός δημόσιου σχολείου, που δεν θα περιορίζεται στην μετάδοση της γνώσης της διδακτέας ύλης, αλλά στην λειτουργία του οποίου θα συμμετέχουν και οι μαθητές μέσω πολυποίκιλων δραστηριοτήτων, ο επί 12 ολόκληρα χρόνια διευθυντής του 2ου Γυμνασίου Χανίων Αντώνης Αθανασάκης.
Αποκορύφωση των πάμπολλων δημιουργικών δραστηριοτήτων στην διάρκεια της χρονιάς, εντός και εκτός σχολείου, αποτελεί η διοργάνωση μιας εκδήλωσης την οποία εμπνεύστηκε και έγινε θεσμός. Η «Άνοιξη της Κοραή» που αποτελεί μια καινοτόμα ανοιχτή εκδήλωση με την συμμετοχή όλων των σχολείων στον πεζόδρομο δίπλα στο εθνικό στάδιο Χανίων.
Όμως φαίνεται πως για τον κ. Αντώνη (όπως τον αποκαλούν οι μαθητές) ήρθε η ώρα για να κλείσει ο κύκλος της διεύθυνσης της ορχήστρας του 2ου Γυμνασίου Χανίων.
Έτσι η φετινή «Άνοιξη της Κοραή» θα είναι και η τελευταία με ενορχηστρωτή τον Αντώνη Αθανασάκη, καθώς ο ίδιος πήρε την δύσκολη απόφαση να επιστρέψει στην οργανική του θέση ως καθηγητής στο Λύκειο Νέας Κυδωνίας.
Χαρακτηριστική είναι η ανάρτησή του με την οποία γνωστοποιεί το κλείσιμο του κύκλου, αλλά συγκινητικά είναι τα δεκάδες σχόλια.
Δώδεκα χρόνια 2ο Γυμνάσιο Χανίων – ένας κύκλος που κλείνει…
« Είναι μια στιγμή, μια μοναδική στιγμή, σαν ένα κλικ μέσα στο μυαλό σου, σαν να κλείνει ένας διακόπτης. Αφουγκράζεσαι τη σιωπή και συνειδητοποιείς το τέλος.
Δεν έχει σημασία αν έκανες ότι μπορούσες για να το αποφύγεις ή αν το προκάλεσες εσύ. Κάθε τέλος είναι μια απώλεια. Ένας κύκλος που κλείνει. Παρά τη φωνή της λογικής μέσα σου, που σου λέει ότι αυτή η στιγμή σηματοδοτεί μια άλλη αρχή, εσύ κρατάς το βλέμμα σου καρφωμένο σ΄αυτό που σιγά-σιγά απομακρύνεται απ΄το προσκήνιο της ζωής σου.
Τίποτα πιο τραγικά όμορφο απ΄την αυλαία που πέφτει. Ευτυχώς ή δυστυχώς για σένα, πέφτει αργά. Τόσο όσο χρειάζεται για να σ΄αφήσει να δεις μια τελευταία πράξη. Ένα αφιέρωμα σ΄αυτό που αφήνεις πίσω σου, για να κοιτάξεις μπροστά…
Γι αυτό, ξαναβάλε τη λογική στο τιμόνι κι άφησέ την εκεί μέχρι να παιχτεί κι η τελευταία πράξη…
Άντε, και καλά μας ταξίδια…» Υ.Γ. από κείμενο της Ζωής Ναούμ»
Δείτε την ανάρτηση και ορισμένα από τα σχόλια