Οι Flying Moussakats είναι η πιο δραστήρια ομάδα Ultimate (frisbee) στην Ελλάδα. Τους συνάντησα ένα απόγευμα στην παραλία του Μπάτη στο Παλαιό Φάληρο, όπου έκαναν την προπόνησή τους. Η ομάδα ιδρύθηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια, με άλλη διοίκηση και ονομασία. Το τωρινό όνομα του γκρουπ υιοθετήθηκε μόλις στις αρχές του μήνα και αποτελεί σύμπτυξη των λέξεων «moussakas» και «cats». Δημιουργήθηκε από ανθρώπους του εξωτερικού που ζουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και τρέφουν μεγάλη αγάπη για το άθλημα.
Στην παραλία με υποδέχθηκε ο Χοσέ (Βενεζουέλα) και ο Τζόναθαν (Αγγλία), δύο από τους πρωτεργάτες του συλλόγου και κυρίως γνώστες του αθλήματος. Ήρθαν στην Ελλάδα πριν από χρόνια για επαγγελματικούς λόγους και οι δρόμοι τους συναντήθηκαν λόγω της κοινής τους αγάπης για το Ultimate. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις, ο Χοσέ άρπαξε γρήγορα όλους τους κώνους που είχε φέρει μαζί του και ξεκίνησε να οριοθετεί τον αγωνιστικό χώρο. «Αυτό είναι γήπεδο pocket size. Στις παραλίες δεν έχουμε τόσο χώρο όσο στην έδρα μας», μου εξήγησε ο Τζόναθαν, αναφερόμενος στο κύριο γήπεδο προπονήσεών τους. «Προπονούμαστε μία ή δύο φορές μέσα στην εβδομάδα, ανάλογα με το πρόγραμμα των μελών, στο Beach Soccer Field στην Καλλιθέα, άλλες φορές στον χλοοτάπητα και άλλες στην άμμο».
Στην Ελλάδα δεν έχουν μπει οι σωστές βάσεις για την ανάπτυξη του Ultimate, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο χαρακτηρίζεται ως το ομαδικό άθλημα με την ταχύτερη διάδοση.
Η ώρα περνούσε και τα μέλη της ομάδας κατέφθαναν απ’ όλο το Λεκανοπέδιο. Μόλις συγκεντρώθηκαν όλοι, ξεκίνησαν την προθέρμανση και τις διατάσεις, με τους λουόμενους να κοιτάζουν απορημένοι. «Δεν κάνουμε πάντα προπόνηση στην παραλία. Αυτή την περίοδο απλώς τη συνδυάζουμε με το μπάνιο στη θάλασσα και μας εξυπηρετεί», μου φώναξε από μακριά ο Χοσέ, δείχνοντας παράλληλα τις ασκήσεις. Όσες φορές, εκ παραδρομής, αποκάλεσα το άθλημά τους frisbee, έσπευσαν να με διορθώσουν: «Το άθλημα που παίζουμε λέγεται Ultimate, frisbee ονομάζεται ο δίσκος!».
Με την ολοκλήρωση του βασικού warm up, ο Τζόναθαν άρχισε να μοιράζει στην ομάδα τους δίσκους. «Κοστίζουν λιγότερο από 20 ευρώ και είναι οι ίδιοι που χρησιμοποιούνται στα επίσημα τουρνουά. Για να είναι λειτουργικοί πρέπει να ζυγίζουν ακριβώς 175 γραμμάρια, γι’ αυτό να αποφεύγεις τις φθηνές απομιμήσεις των περιπτέρων».
Το άθλημα λέγεται ότι ξεκίνησε το 1938 από μια παραλία στην Καλιφόρνια, όταν ένα ζευγάρι άρχισε να πετάει στον αέρα ένα μεταλλικό ταψάκι. Κάποια χρόνια αργότερα, φοιτητές στο Κολέγιο Άμχερστ της Μασαχουσέτης ξεκίνησαν επίσης να παίζουν με τις μεταλλικές φόρμες από πίτες που αγόραζαν από τον φούρνο «Frisbie’s Pies». Από κει πήρε και το όνομά του ο «ιπτάμενος δίσκος».
Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά (1968) το παιχνίδι απέκτησε επίσημη μορφή, κανονισμούς και την ονομασία Ultimate Frisbee. Νικήτρια ομάδα στο παιχνίδι είναι αυτή που θα πετύχει τα περισσότερα γκολ. Κάθε ομάδα απαρτίζεται από επτά παίκτες που προσπαθούν να φτάσουν στο αντίπαλο end zone (εστία) με το frisbee ανά χείρας. Ο παίκτης που έχει τον δίσκο στην κατοχή του απαγορεύεται να κινηθεί, ενώ έχει μόλις δέκα δευτερόλεπτα για να δώσει πάσα. Αν υπερβεί το χρονικό όριο κατοχή της, την παίρνει η άλλη ομάδα.
Το Ultimate παίζεται σε γρασίδι, συνθετικό χλοοτάπητα, άμμο ή παρκέ, αρκεί ο εκάστοτε αγωνιστικός χώρος να καλύπτει τις προβλεπόμενες διαστάσεις. «Πιστεύω πως το άθλημά μας έχει στοιχεία από το αμερικάνικο ποδόσφαιρο (όρια γηπέδου και τρόπος που σκοράρεις), μπάσκετ (κίνηση pivot στο πόδι) και netball (δεν τρέχεις με τον δίσκο)», εξήγησε ο Νικολά από το Ρεν της Γαλλίας όταν τον ρώτησα σε τι «φέρνει» περισσότερο αυτό το άθλημα.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι στους αγώνες Ultimate δεν υπάρχει διαιτητής, κάτι που είναι ασυνήθιστο στα ομαδικά παιχνίδια. Όσο παράξενο φαινόταν αυτό σε μένα, τόσο απλό ήταν για την παρέα που συνάντησα, με τον Τζόναθαν να μου εξηγεί πως «το άθλημα διέπεται από τις αρχές του Spirit Of The Game, δηλαδή κανόνες που αφορούν ουσιαστικά την αλληλοεκτίμηση, τον σεβασμό και τη χαρά του ευ αγωνίζεσθαι. Δεν χρειαζόμαστε διαιτητές, όποια διαφορά έχουμε τη λύνουμε αρμονικά μεταξύ μας». Η φιλοσοφία του Spirit Of The Game εφαρμόζεται και εκτός αγωνιστικού πλαισίου, εμπνέοντας τους αθλητές σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Δεν είναι λίγες οι φορές, εξάλλου, που οι Flying Moussakats διοργανώνουν εθελοντικές δράσεις, όπως ο πρόσφατος καθαρισμός του γηπέδου που τους παραχωρείται στην Καλλιθέα.
Όσο εγώ συγκέντρωνα πληροφορίες, η προπόνηση συνεχιζόταν κανονικά, με τους παίκτες να δοκιμάζονται στις μακρινές πάσες. Λίγο έξω από τα όρια του γηπέδου βρισκόταν η Νίκη, μία από τις ελάχιστες παίκτριες Ultimate πανελληνίως. Τη ρώτησα πώς ανακάλυψε ένα τέτοιο σπορ αλλά και τη γνώμη της για το πώς το αντιμετωπίζει η ελληνική αθλητική κοινότητα.
«Ξεκίνησα το Ultimate πριν από τέσσερις μήνες, ψάχνοντας κάτι το διαφορετικό. Όπως οι περισσότεροι εδώ, βρήκα το γκρουπ σε μια αναζήτηση στο Instagram και πείστηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Δυστυχώς, στην Ελλάδα το άθλημα δεν αντιμετωπίζεται ισότιμα. Πολλοί μας λένε πως είναι για παιδάκια και σκυλάκια, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι είναι αναγνωρισμένο και έχει κανόνες. Στην Ελλάδα, μαζί με εμάς, υπάρχουν μόλις δύο σύλλογοι Ultimate ‒ ο δικός μας είναι ο μοναδικός που κάνει και προπονήσεις».
Το άθλημα αναγνωρίστηκε το 2015 από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή ως ολυμπιακό αγώνισμα, μαζί με το σκέιτμπορντ και το μπάσκετ 3×3 στη συνέχεια, χωρίς ωστόσο να έχει περιληφθεί στο επίσημο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Στην Ελλάδα δεν έχουν μπει οι σωστές βάσεις για την ανάπτυξη του Ultimate, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο χαρακτηρίζεται ως το ομαδικό άθλημα με την ταχύτερη διάδοση.
Ο ήλιος έδυε και η προπόνηση σιγά-σιγά έφτανε στο τέλος της. Τα μέλη της ομάδας ετοιμάζονταν να βουτήξουν στη θάλασσα, όσο το νερό ήταν ακόμη ζεστό. «Μια και σήμερα κάναμε προπόνηση εδώ, είναι κρίμα να μην κολυμπήσουμε», μου είπε ο Ομάρ μιλώντας μισά αγγλικά – μισά ελληνικά. Ήρθε στη χώρα μας από την Κούβα, στην οποία και έμαθε για πρώτη φορά τι εστί Ultimate. «Στην ήπειρο της Αμερικής το άθλημα είναι αρκετά διαδεδομένο. Εδώ μετά βίας βρίσκουμε αντίπαλη ομάδα. Κυρίως παίζουμε μεταξύ μας, αλλά το όνειρό μας είναι ένα πρωτάθλημα με πολλές ομάδες σε πολλές πόλεις, με συμμετοχή και σε τουρνουά του εξωτερικού. Πέρσι τον Μάιο τέσσερα μέλη του γκρουπ βρέθηκαν στη Λωζάνη για ένα φιλικό τουρνουά».
Μιλήσαμε ακόμη για το καλοκαίρι και τη σύνδεσή του με τους «ιπτάμενους δίσκους» που συναντάμε στις παραλίες. «Σίγουρα το να παίζεις με το frisbee στην παραλία είναι διασκεδαστικό, αλλά το βρίσκω εξίσου ενδιαφέρον και τον χειμώνα, στο χιόνι ή στη βροχή. Ο κόσμος το συνδέει εσφαλμένα μόνο με το καλοκαίρι».
Είχε αρχίσει πια να σκοτεινιάζει και έπρεπε να πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Ευχαρίστησα ένα προς ένα όλα τα παιδιά, δίνοντας υπόσχεση για κάποια συνάντηση στο μέλλον. Μπορεί να μην ξέρω να παίζω Ultimate, αλλά από σήμερα είμαι φανατικός οπαδός του.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
https://www.lifo.gr/tropos-zois/living/iptamenoi-diskoi-stin-athinaiki-ribiera
