ΚΑΤΟΙΚΩ ΣΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ. Το σπίτι μου βρίσκεται στα Βροχεία, στη νότια πλευρά του νησιού, είναι χτισμένο πάνω στον παραλιακό δρόμο με κατεύθυνση προς το ψαροχώρι της Πέρδικας και έχει θέα το νησάκι της Μονής, το Αγκίστρι και την Πελοπόννησο.
Στην Αίγινα έχτισε σπίτι ο παππούς μου το ’89, χωρίς να έχει κάποια σχέση με το νησί. Η οικογένεια της μητέρας μου ερχόταν χρόνια για διακοπές. Αργότερα, η γιαγιά και ο παππούς έκαναν την εξοχική κατοικία στα Βροχεία μόνιμη κι εγώ ερχόμουν να τους επισκεφτώ Πάσχα, καλοκαίρι, Σαββατοκύριακα κ.λπ. Στην Αίγινα έμεναν τα ξαδέρφια μου μόνιμα και μέσω αυτών είχα δημιουργήσει φίλους και γνωστούς από το δημοτικό ακόμη. Ήταν ο παράδεισός μου, καθημερινά μπάνια στη θάλασσα, το βράδυ ποδήλατο στην παραλία της Αίγινας και κρυφτό στον Άγιο Νικόλα στο λιμάνι του νησιού.
Ερχόμουν στην Αίγινα από την απρόσωπη Αθήνα, μεγαλωμένη στα βόρεια προάστια και σε ιδιωτικό σχολείο με πλήρη έλεγχο και απόλυτη πειθαρχία στη καθημερινότητά μου, και ένιωθα πραγματικά ελεύθερη!
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Αίγινας είναι ότι, ενώ βρίσκεται μόνο μία ώρα μακριά από την Αθήνα, όταν πατάς το πόδι σου σε αυτό το νησί αλλάζουν όλα. Νιώθεις σαν να έχεις πάει μακρινές διακοπές και χαμογελάς μόλις την αντικρίζεις.
Το 2017 γνώρισα τον Παντελή, τον σύζυγό μου πια, Αιγινήτη και λογοθεραπευτή στο επάγγελμα, με δικό του Κέντρο Ειδικών Θεραπειών στο νησί. Από τότε οι επισκέψεις μου γινόντουσαν όλο και πιο συχνές. Βέβαια, στην αρχή σπούδαζα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας Μάρκετινγκ και Επικοινωνία και αργότερα εργαζόμουν σε διάφορες εταιρείες στην Αθήνα, οπότε η μόνιμη διαμονή στο νησί ήταν αδύνατη. Μάλιστα, θεωρούσα ότι δεν θα έβρισκα και κάτι σχετικό με το επάγγελμά μου στην Αίγινα. Με δυο γονείς καριερίστες, που δούλευαν επί σειρά ετών 12ωρα σε εταιρείες, η αντίστοιχη επαγγελματική πορεία για μένα τότε φάνταζε μονόδρομος. Μέχρι που ήρθε ο κορωνοϊός.
Ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες κλειστήκαμε στα σπίτια μας, οι μετακινήσεις απαγορεύτηκαν και αυτό ήταν το σημείο που άλλαξαν όλα για μένα. Είδα τον πατέρα μου, που είναι γενικός διευθυντής σε εταιρεία, να παίρνει 534 ευρώ τον μήνα και να κάθεται για πρώτη φορά στη ζωή του στο σπίτι, χωρίς να δουλεύει. Τρώγαμε σαν οικογένεια όλες τις μέρες αυτών των μηνών της καραντίνας, που δεν είχε γίνει ποτέ. Ξυπνούσαμε όλοι μαζί, λέγαμε καλημέρα και είχαμε χρόνο να μιλήσουμε ουσιαστικά. Τότε συνειδητοποίησα πόσο μάταια είναι όλα, η καριέρα, τα λεφτά, οι τίτλοι και οι θέσεις εργασίας. Παρότι εκείνες τις ημέρες ζούσαμε με πολύ λιγότερα χρήματα, χωρίς εξόδους, ήμασταν πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Έτσι, λοιπόν, μέσα σε μία μέρα αποφάσισα ότι ήθελα να πάω να μείνω μόνιμα στην Αίγινα, ήθελα να βάλω ποιότητα στη ζωή μου. Το ανακοίνωσα στους γονείς μου και στον Παντελή και την πρώτη μέρα που επέτρεψαν τις μετακινήσεις γέμισα ένα αμάξι πράγματα, πήρα το πλοίο και ήρθα στην Αίγινα. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτήν τη μέρα, 5 Ιουνίου του 2020, άλλαξε η ζωή μου οριστικά.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Αίγινας είναι ότι, ενώ βρίσκεται μόνο μία ώρα μακριά από την Αθήνα, όταν πατάς το πόδι σου σε αυτό το νησί αλλάζουν όλα. Νιώθεις σαν να έχεις πάει μακρινές διακοπές και χαμογελάς μόλις την αντικρίζεις. Έχει ένα από τα πιο εντυπωσιακά ηλιοβασιλέματα που έχω δει και ο ουρανός παίρνει μοναδικά χρώματα όταν δύει ο ήλιος. Επίσης, συνδυάζει βουνό και θάλασσα, απίστευτες βουνίσιες διαδρομές και πανέμορφες, ήσυχες θάλασσες, ιστορία, αρχιτεκτονική και διασκέδαση. Στην Αίγινα βρίσκεται ο ναός της Αφαίας, η Κολώνα με το μουσείο της, το Λαογραφικό Μουσείο, το σπίτι του Καζαντζάκη, η Παλιαχώρα, ο αρχαίος Ελαιώνας και πολλά ακόμη μέρη. Τέλος, το φιστίκι, ο αιγινήτικος «θησαυρός». Ο τόπος είναι γεμάτος φιστικιές και τον καρπό αυτό τον έχουν εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι ντόπιοι.
Ένας αγαπημένος καθημερινός περίπατος είναι από το λιμάνι προς το Φανάρι του Μπούζα, μια παραλιακή διαδρομή που είναι ειδυλλιακή και με ποδήλατο. Φτάνοντας στον κολπάκο του Φάρου μπορείς να ξαποστάσεις στα παγκάκια που έχουν θέα θάλασσα και ηλιοβασίλεμα. Από εκεί περνούν και όλα τα καράβια της γραμμής. Μάλιστα, όταν είχα πρωτοέρθει στο νησί για μόνιμα, πήγαινα συχνά και τα έβλεπα να φεύγουν· χαμογελούσα μέχρι τα αυτιά που δεν ήμουν μέσα σε αυτά.
Τα βασικά σημεία που πρέπει επισκεφτεί κάποιος:
Για βουτιές: Στο Φανάρι του Μπούζα, στην παραλία Σαρπά, στο νησάκι της Μονής
Για γλυκό-καφέ: Στο Αιάκειον, το πιο ιστορικό ζαχαροπλαστείο στην παραλία της Αίγινας, που από το 1958 σερβίρει το καλύτερο παγωτό φιστίκι, σε επτά διαφορετικές γεύσεις, παραδοσιακά γλυκά με φιστίκι και όχι μόνο. Το αγαπώ πρώτον γιατί εργάζομαι εκεί τα τελευταία τρία χρόνια και δεύτερον γιατί νιώθεις ότι γυρίζεις πίσω στον χρόνο, ταξιδεύεις σε μια εποχή που η διασκέδαση ήταν το γλυκό και ο καφές με την παρέα. Μυστικό: ο γνωστός ζωγράφος Γιάννης Μόραλης αποκαλούσε το Αιάκειο γραφείο του.
Για κοκτέιλ: Στο Inn on the beach, το πιο ευνοημένο μαγαζί λόγω τοποθεσίας, απολαμβάνεις τα καλύτερα κοκτέιλ ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα. Το αγαπώ γιατί όλα τα παιδιά σε υποδέχονται με χαμόγελο και ευγένεια και γιατί εκεί γνώρισα τον Παντελή!
Για ποτό & χορό: Στα Περδικιώτικα, ίσως από τα πιο παλιά κτίρια στο νησί. Παλιά τράπεζα που έχει μεταμορφωθεί σε ένα από τα καλύτερα ροκάδικα που έχεις πάει. Καλό ποτό, φοβερή μουσική, ωραίος κόσμος και αν δεν έχεις διάθεση για χορό, η αυλή του είναι τέλεια για άραγμα με φίλους.
Για φαγητό: Στου Σκοτάδη για ψαράκι, τσιπουράκι και θέα τα καΐκια. Πάνω στην παραλία της Αίγινας ένα ταβερνάκι που είναι βγαλμένο από άλλη εποχή σερβίρει το πιο ωραίο σεβίτσε και καρπάτσιο, την πιο βελούδινη ταραμοσαλάτα και αν είσαι λάτρης του καλού κρασιού ή τσίπουρου, θα βρεις τεράστια ποικιλία.
Νομίζω θα χρειαζόταν βέσπα για να γυρίσει κανείς την Αίγινα και να πάει στα βασικά σημεία της. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, αυτό θα ήταν το Ελλάνιο Όρος, την ψηλότερη κορυφή της Αίγινας. Εκεί βρίσκεται το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, υπάρχει μονοπάτι για να φτάσεις εκεί και βλέπεις όλο το νησί από ψηλά. Σου κόβεται η ανάσα από την ομορφιά της θέας.
Η Αίγινα είναι μια μικρή κοινωνία όπου όλοι, λίγο ή πολύ, γνωρίζονται μεταξύ τους. Το δυσάρεστο είναι ότι τα κακά νέα που μαθαίνεις για τον διπλανό σου είναι πολύ πιο έντονα και σε επηρεάζουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι αν άκουγες κάτι στις ειδήσεις για μια μεγαλούπολη. Οπότε, ναι, όπως σε όλο τον κόσμο, έτσι συμβαίνουν κι εδώ πολλά ατυχήματα, ειδικά με μηχανάκια που κυκλοφορούν πολύ λόγω ευκολίας, και έχουν χαθεί πολλά παιδιά. Ωστόσο, το ευχάριστο είναι ότι έχω δει τους ανθρώπους του νησιού να συσπειρώνονται με έναν πολύ μοναδικό τρόπο όταν συμβαίνει κάτι κακό σε μια οικογένεια και να βοηθούν με ό,τι έχουν και μπορούν.
Από την Αίγινα έχουν περάσει τεράστιες προσωπικότητες ανά τα χρόνια και κυρίως καλλιτέχνες που έβρισκαν έμπνευση εδώ λόγω του φωτισμού και των χρωμάτων του νησιού. Η Αίγινα αποτέλεσε μούσα πολλών που την αγάπησαν και την επέλεξαν για τόπο τους. Νομίζω όμως πως αξίζει να αναφερθώ σε ένα νέο παιδί που γεννήθηκε, μεγάλωσε και επιλέγει να ζει με την οικογένειά του στην Αίγινα, τον Κωνσταντίνο Βατικιώτη. Ο Κωνσταντίνος είναι 37 χρονών, κατέχει επαγγελματική άδεια αλιείας από 16 χρονών και σπούδασε Επιστήμες της Θάλασσας στη Μυτιλήνη, ενώ παράλληλα πήρε δίπλωμα εκπαιδευτή στις καταδύσεις, στην ιστιοπλοΐα και ναυαγοσώστη. Επιπλέον, όσο σπούδαζε εργάστηκε ως επιστήμονας δύτης σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα κι έτσι αργότερα του ανοίχτηκαν αρκετές πόρτες στην έρευνα. Τελειώνοντας τις σπουδές του εργάστηκε στην Αθήνα για δύο μήνες σε μια συμβουλευτική περιβάλλοντος εταιρεία, όμως δεν άντεξε τη ζωή εκεί και γύρισε στην Αίγινα να βρει τα επαγγελματικά του πατήματα. Όταν επέστρεψε, πήρε στο όνομά του τα δύο επαγγελματικά καΐκια που διατηρούσε η οικογένειά του και ξεκίνησε να δουλεύει και ως ψαράς τον χειμώνα, παράλληλα με πολλά ερευνητικά προγράμματα που αναλαμβάνει, κάνοντας συλλογή δεδομένων για την αλιεία στην Ελλάδα. Το 2018 ίδρυσε το πρώτο καταδυτικό κέντρο στην Αίγινα, το Aeginadivers Scuba Brothers, που λειτουργεί έξι συνεχόμενες σεζόν με τις καλύτερες κριτικές από όλους όσοι τον έχουν εμπιστευτεί. Η φήμη του ως δύτη έχει φτάσει σε πολλά μέρη του κόσμου λόγω των τουριστών του νησιού. Επιπλέον, τα τελευταία δύο χρόνια, μαζί με τον αδελφό του και έναν φίλο τους, δημιούργησαν το Hobbistas, ένα sports café για μπιλιάρδο, ποδοσφαιράκι, προβολές αγώνων, βασικά ένα στέκι για την παρέα! Ο Κωνσταντίνος, παράλληλα με όλα αυτά, είναι και ένας φανταστικός πατέρας δίδυμων κοριτσιών και με την οικογένειά του κάνουν μοναδικά πράγματα στο νησί. Είναι για μένα το ζωντανό παράδειγμα ενός νέου παιδιού που αγαπάει τον τόπο του, τον εξελίσσει, άρπαξε το προνόμιο τού να ζει κοντά στη φύση και το έκανε επάγγελμα.
Αν είχα τη δυνατότητα να αλλάξω κάτι, αυτό θα ήταν οι τουριστικές υποδομές και γενικά η τουριστική εμπειρία. Η Αίγινα, ενώ έχει τόσα προνόμια, φοβερά αξιοθέατα και μοναδική ιστορία, δεν έχει ένα brand name, δεν προβάλλεται για τους σωστούς λόγους – δεν είναι απλώς ένα κοντινό στην Αθήνα νησί όπου αξίζει να έρθεις μια μονοήμερη και να φύγεις. Η Αίγινα έχει να σου δώσει πολλά πράγματα αν τη δεις από τη σωστή πλευρά. Οπότε, επειδή πιστεύω πολύ στον τόπο μου και στην ανάπτυξή του, θα δημιουργούσα υποδομές (δρόμους,πάρκινγκ, ξενοδοχεία για όλα τα κοινά, ποδηλατόδρομους), επίσης θα βοηθούσα στην ανάπτυξη του εναλλακτικού τουρισμού.
Η μεγαλύτερη δυσκολία νομίζω πως έχει να κάνει με το θέμα της υγείας, δεν υπάρχουν υποδομές στην Αίγινα για κάποια σοβαρά περιστατικά και αυτό προκαλεί άγχος ειδικά στους ηλικιωμένους ανθρώπους, που σε περίπτωση ανάγκης πρέπει να μεταφερθούν στην Αθήνα. Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο λειτουργεί ταχύπλοο του Λιμενικού που κάνει διακομιδές ασθενών που χρειάζονται άμεση μετακίνηση.
Το καλοκαίρι η αγαπημένη συνήθεια είναι η απογευματινή βουτιά στην παραλία –κάτω από το σπίτι μου– μετά τη δουλειά. Στέλνεις ένα μήνυμα σε μια ομαδική συνομιλία «κατεβαίνω για μπάνιο», έρχονται 5-6 άτομα από την παρέα και αράζετε εκεί μέχρι να πέσει ο ήλιος. Η αγαπημένη συνήθεια του χειμώνα είναι οι κυριακάτικες βόλτες με το αυτοκίνητο μετά από ένα παραδοσιακό γεύμα σε ένα από τα βουνίσια ταβερνάκια του νησιού. Είναι υπέροχο να ζεις κοντά στη φύση γιατί καταλαβαίνεις όλες τις εποχές του χρόνου, κάνεις την παραλιακή διαδρομή, αλλά όλα είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με το καλοκαίρι, η θάλασσα είναι αγριεμένη και τα σύννεφα χαμηλά. Νιώθεις αυτή την αγριάδα του χειμώνα που στο νησί είναι απολαυστική. Όλα είναι ήσυχα και μπορεί να μη συναντήσεις ψυχή στη διαδρομή. Με έναν ζεστό καφέ στο χέρι κάνεις τον γύρο του νησιού και απλώς νιώθεις ευγνώμων.
Θα μπορούσαν να έρθουν κι άλλοι για να ζήσουν μόνιμα. Αρκεί να έχει συνειδητοποιήσει ο καθένας τι έχει να κερδίσει και τι να χάσει. Αν το να μη βρίσκει κίνηση στους δρόμους, να παρκάρει με άνεση για να κάνει τα ψώνια του, να λέει 10 καλημέρες όταν περπατάει στον δρόμο και να ζει κοντά στη φύση είναι κάτι που θέλει, τότε, ναι, μπορεί! Απλώς τον χειμώνα δεν θα έχει θέατρο και σινεμά, δεν θα έχει επιλογές στα μπαράκια και στα φαγάδικα, δεν υπάρχουν οι ίδιες επαγγελματικές ευκαιρίες με μια μεγαλούπολη και σίγουρα χρειάζεσαι μια παρέα. Αν αυτά δεν αποτελούν εμπόδιο, πιστεύω πως όλοι μπορούν, είναι θέμα προτεραιοτήτων! Άσε που σε μία ώρα είσαι στην Αθήνα και όλα αυτά που χάνεις εδώ μπορείς να τα βρεις πολύ εύκολα και άμεσα, απλώς με μια επίσκεψη στην πόλη.
https://www.lifo.gr/tropos-zois/travel/o-topos-moy-aigina
