Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ σταμναγκάθια και ασκολύμπρους, ταραξάκους και βρούβες, παπούλες, που είναι κρητικό χόρτο, αγκιναράκια και καβουράκια. Συνήθως αυτά είναι καλλιεργήσιμα, η εποχή τους ξεκινάει από τέλη Νοέμβρη και φτάνει μέχρι τον Φλεβάρη.
Όλα τα υπόλοιπα βγαίνουν την άνοιξη: χόρτα βουνού διάφορα που δεν μαζεύονται χωριστά και είναι διάφορες ποικιλίες μαζί, άγριο μάραθο, που χρησιμοποιείται πολύ σε πίτες, στίφνα, που καταναλώνεται πολύ στη Θήβα και γύρω από τη Στερεά Ελλάδα. Έπειτα είναι τα φύλλα και τα ανθάκια των άγριων σκόρδων, οι μολόχες, η οξαλίδα, που είναι όντως όξινη και τη βρίσκουμε και το καλοκαίρι, οι άγριοι ζοχοί, που σχεδόν ποτέ δεν καλλιεργούνται, οι οβριές και τα σπαράγγια, οι τσουκνίδες και οι παπαρούνες, τα βλίτα, που μπορεί να τα βρούμε και άγρια, αλλά λόγω της μακράς τους διάρκειας συνήθως είναι καλλιεργήσιμα.
Το μεγάλο πρόβλημα με τα χόρτα είναι ότι έχουν αρχίσει να είναι είδη υπό εξαφάνιση, μια και δεν τα χρησιμοποιούν τα νοικοκυριά, σχεδόν κανένας δεν ασχολείται με αυτά γιατί βαριέται να τα καθαρίσει.
Πιο ιδιαίτερο χόρτο, που λίγοι το ξέρουν και μαζεύεται συνήθως στα βουνά στο Πήλιο, είναι ο βλαστός της φτέρης, ο οποίος είναι φοβερή λιχουδιά, είτε βραστή, είτε ωμή, είτε τουρσί.
Όπως μου λένε και μου ξαναλένε στο Μποστάνι (Ιφικράτους 2, πλατεία Μεσολογγίου, Παγκράτι), το μεγάλο πρόβλημα με τα χόρτα είναι ότι έχουν αρχίσει να είναι είδη υπό εξαφάνιση, μια και δεν τα χρησιμοποιούν τα νοικοκυριά, σχεδόν κανένας δεν ασχολείται με αυτά γιατί βαριέται να τα καθαρίσει. Ακόμα και τα γλυκά ραδίκια, που ήταν μεγάλο χιτ της δεκαετίας του ’90, έχουν αρχίσει να χάνονται.
Το μόνο χόρτο που καλλιεργείται και είναι σταθερά στα πάνω του είναι το σπανάκι και το σταμναγκάθι, που έχει γνωρίσει επιτυχία τα τελευταία χρόνια. Το ξαναείπα, βρείτε μανάβη να τον εμπιστεύεστε και θα σας καθοδηγήσει εκείνος στο πώς να βάλετε μια τροφή πολύτιμη σαν τα χόρτα στην κουζίνα σας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
πηγή: lifo
