ΟΙ ΑΓΧΩΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ έχουν γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή είδη περιεχομένου στα media. Οι ροές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτες με ερασιτέχνες influencers ψυχοθεραπευτές που μας λένε να έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση του άγχους μας, του τραύματός μας, της δυσφορίας μας.
Το Instagram είναι γεμάτο από εξομολογήσεις και θεραπευτική αργκό. Το hashtag #Trauma του TikTok εμφανίζει περισσότερες από 6 δισεκατομμύρια προβολές. Σύμφωνα με το Listen Notes, μια μηχανή αναζήτησης podcast, περισσότερα από 5.500 podcasts έχουν τη λέξη τραύμα στον τίτλο τους.
Καθώς το άγχος έχει καταστεί πλέον «περιεχόμενο» [content], αποτελεί μέρος της καθημερινής συζήτησης. Είναι πολλοί οι γονείς που δηλώνουν ότι τα παιδιά τους μιλάνε διαρκώς για συμπτώματα και διαγνώσεις που έχουν να κάνουν με την ψυχική υγεία, βάζοντας με χαλαρότητα κάθε τόσο στην κουβέντα ακρωνύμια όπως OCD [ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή] ή PTSD [διαταραχή μετατραυματικού στρες].
Η κατανάλωση τόσου περιεχομένου για το άγχος και άλλες ψυχικές διαταραχές, που μετατρέπει μια ιατρική διάγνωση σε δημοφιλή μιντιακή κατηγορία, συμβάλλει σίγουρα σε μια συλλογική κρίση άγχους.
Και πού είναι το πρόβλημα (θα πει κανείς); Ο αυξανόμενος όγκος του περιεχομένου σχετικά με τις διαταραχές άγχους αντανακλά εν μέρει τον αυξανόμενο όγκο του πραγματικού άγχους – σύμφωνα με τις σχετικές μελέτες, το ποσοστό των εφήβων σήμερα που δηλώνουν ότι είναι επίμονα θλιμμένοι δεν ήταν ποτέ υψηλότερο. Επιπλέον, ο αποστιγματισμός αυτών των διαταραχών σαφώς μπορεί να είναι ευεργετικός. Μιλάμε επιτέλους ανοιχτά για συναισθηματικές κρίσεις που, στο παρελθόν, θάβονταν στη σιωπή και τη χρήση ουσιών.
Είναι όμως επίσης σαφές τα τελευταία χρόνια ότι ο τρόπος με τον οποίο συζητάμε συνήθως για θέματα ψυχικής υγείας, ιδίως στο διαδίκτυο, δεν μας βοηθάει. Η κατανάλωση τόσου περιεχομένου για το άγχος και άλλες ψυχικές διαταραχές, που μετατρέπει μια ιατρική διάγνωση σε δημοφιλή μιντιακή κατηγορία, συμβάλλει σίγουρα σε μια συλλογική κρίση άγχους.
Ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε για τον κόσμο διαμορφώνει την εμπειρία μας για τον κόσμο. Το 2022, οι ερευνητές Lucy Foulkes και Jack L. Andrews επινόησαν τον όρο «πληθωριστική συχνότητα» για να περιγράψουν τον τρόπο με τον οποίο ορισμένοι άνθρωποι, ιδίως οι νέοι, καταναλώνουν τόσες πολλές πληροφορίες σχετικά με τις αγχώδεις διαταραχές που αρχίζουν να επεξεργάζονται τα φυσιολογικά προβλήματα της ζωής ως σημάδια κλονισμού της ψυχικής υγείας.
«Εάν οι άνθρωποι πληροφορούνται επανειλημμένα ότι τα προβλήματα ψυχικής υγείας είναι κοινά και ότι μπορεί να τα αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι… αρχίζουν να ερμηνεύουν τυχόν αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα μέσα από αυτό το πρίσμα», γράφουν στη μελέτη τους.
Η Darby Saxbe, κλινική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας και μητέρα μαθητή λυκείου, λέει ότι έχει καταλήξει να πιστεύει ότι, για πολλούς νέους ανθρώπους, το να ισχυρίζονται ότι έχουν αγχώδη κρίση ή διαταραχή μετατραυματικού στρες έχει γίνει κάτι σαν σύμβολο κύρους: «Ανησυχώ ότι για ορισμένους ανθρώπους έχει γίνει ένα δείγμα ταυτότητας που τους κάνει να αισθάνονται ξεχωριστοί και μοναδικοί. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα επειδή αυτή η σύγχρονη ιδέα ότι το άγχος αποτελεί ταυτότητα δίνει στους ανθρώπους μια παγιωμένη και μοιρολατρική νοοτροπία. Η θεραπεία λειτουργεί πολύ καλύτερα όταν οι ασθενείς έρχονται στις συνεδρίες πιστεύοντας ότι μπορούν να βελτιωθούν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πιστεύουν ότι το άγχος είναι θεραπεύσιμο, τροποποιήσιμο και εύπλαστο – όλα αυτά δηλαδή που μια σταθερή ταυτότητα δεν είναι.
Αυτός είναι ένας μόνο τρόπος με τον οποίο η κοινωνία μας εκλαϊκεύει τη γλώσσα της θεραπείας, ενώ ταυτόχρονα εκχυδαΐζει την ουσία της. Ένας άλλος είναι μέσω της διεγερτικής αρνητικότητας που περιέχεται στα viral media: αγανάκτηση, θυμός, ντροπή. Αντί να μας επιτρέπουν να επεξεργαστούμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και να προχωρήσουμε, μας παγιδεύουν σε αλγοριθμικές δίνες αγανάκτησης, αμφιβολίας και οργής.
Με στοιχεία από The Atlantic
πηγή: lifo
