ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ GREASE του 1978 με τον Τζον Τραβόλτα και την Ολίβια Νιούτον-Τζον, το μάσημα της τσίχλας σηματοδοτεί την παράβαση των κανόνων. Ήταν τόσο σημαντικό στον θεματικό πυρήνα της ταινίας, ώστε λέγεται ότι η παραγωγή παρήγγειλε πάνω από 100.000 τσίχλες για τους ηθοποιούς.
Μετά την κυκλοφορία της ταινίας, η εταιρεία Topps φέρεται να πλήρωσε ένα εκατομμύριο δολάρια για να εξασφαλίσει την απεικόνιση των δύο πρωταγωνιστών σε κάρτες που διανέμονταν μαζί με πακέτα τσίχλας.
Το Grease προσγειώθηκε όταν η τσίχλα ήταν αναπόσπαστο αξεσουάρ της εικόνας ενός νέου είδους έφηβου επαναστάτη στα τέλη της δεκαετίας του ’70: ένας μαθητής ή μια μαθήτρια που φοράει δερμάτινα μπουφάν, καπνίζει τσιγάρα, μιλάει ανοιχτά για το σεξ και μασάει αυθάδικα τσίχλα. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, η τσίχλα χρησίμευσε επίσης ως σημαίνον στοιχείο για το θράσος ή τη σεξουαλικότητα σε ταινίες όπως το Λιμάνι της αγωνίας ή το Pretty Woman, όπου το μάσημα της τσίχλας σήμαινε ότι οι χαρακτήρες που υποδύονταν ο Μάρλον Μπράντο και η Τζούλια Ρόμπερτς αντίστοιχα δεν συμμορφώνονταν με τα κοινωνικά πρότυπα.
Είναι γεγονός ότι η τσίχλα έχει χάσει αρκετό από το πολιτισμικό κύρος που απολάμβανε παλιότερα. Σε μια προηγούμενη γενιά ταινιών, το προϊόν εξακολουθούσε να αποτελεί ένα στοιχείο αιχμής και ανυπακοής για τους νεαρούς πρωταγωνιστές.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι φαίνονται να μασάνε τσίχλα όλο και λιγότερο. Από το 2009 έως το 2015, οι πωλήσεις μειώθηκαν κατά περίπου 4,7% ετησίως στη Βόρεια Αμερική. Η πανδημία στη συνέχεια ενέτεινε αυτή την τάση.
Σήμερα, οι συνολικές πωλήσεις τσίχλας εξακολουθούν να είναι μειωμένες κατά περίπου 32% από το 2018, σύμφωνα με στοιχεία που παρέχονται από την εταιρεία έρευνας καταναλωτών Circana. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Wrigley έκλεισε ένα από τα εργοστάσια τσίχλας της το 2016 και στα τέλη του περασμένου έτους η Mondelez πούλησε τις επιχειρήσεις τσίχλας της (στις οποίες περιλαμβάνονταν «κλασικές» μάρκες όπως η Trident και η Dentyne) στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Ευρώπη.
Είναι γεγονός ότι η τσίχλα έχει χάσει αρκετό από το πολιτισμικό κύρος που απολάμβανε παλιότερα. Σε μια προηγούμενη γενιά ταινιών, το προϊόν εξακολουθούσε να αποτελεί ένα στοιχείο αιχμής και ανυπακοής για τους νεαρούς πρωταγωνιστές. Η σημερινή νεανική κουλτούρα ωστόσο έχει πλέον νέα σύμβολα εφηβικής ανυπακοής αλλά επίσης έχει και λιγότερα οικουμενικά σύμβολα εξέγερσης συνολικά.
Σήμερα, σε μια εποχή που το σεξ, η βία και το αίμα βρίσκεται παντού στις υπηρεσίες streaming, η τσίχλα μοιάζει λιγότερο ταμπού. Επιπλέον, κάθε γενιά έχει τα δικά της σύμβολα εξέγερσης: Το άτμισμα, για παράδειγμα, φαίνεται να έχει υποκαταστήσει το τσιγάρο στην ποπ κουλτούρα.
Αλλά ακόμη και η έννοια του τι συνιστά επαναστατική πράξη σήμερα είναι πιο σύνθετη. Καθώς τα media έχουν καταστεί αλγοριθμικά εξατομικευμένα χάρη στο TikTok και το Netflix, «δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν πια συγκεκριμένα σύμβολα που όλοι μπορούν να δουν και να ερμηνεύσουν με τον ίδιο τρόπο που ίσχυε παλιότερα», λέει η Σουζάνα Στερν, καθηγήτρια επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο. Το ποτό θεωρείται mainstream, και οι ειλικρινείς συζητήσεις για το σεξ ή τη σεξουαλική ταυτότητα δεν σοκάρουν κανέναν πλέον.
Η σημειολογία της εξέγερσης φυσικά εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά οι άνθρωποι έχουν τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους να την εκφράσουν πλέον. Ως αποτέλεσμα, αυτό που μοιάζει προχωρημένο σε ένα άτομο μπορεί εύκολα να φαίνεται ξενέρωτο σε κάποιο άλλο.
Η Billie Eilish, κληρονόμος της emo και της goth υποκουλτούρας, είχε πράσινα μαλλιά για χρόνια. Κανείς δεν το έβρισκε εξωφρενικό – παραδόξως όμως, η νεαρή ποπ σταρ προκάλεσε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης όταν έβαψε τα μαλλιά της σε ένα πιο συμβατικό ξανθό χρώμα. Τα βαμμένα νύχια στους άντρες ήταν κάποτε ένα ξεκάθαρο σύμβολο queerness. Τώρα οι στρέιτ cis ράπερ και ηθοποιοί έχουν ασπαστεί το βερνίκι νυχιών, βλέποντάς το ίσως ως «edgy».
Υπό μία έννοια, λοιπόν, η παρακμή της τσίχλας μπορεί να αποτελεί μια παρενέργεια του σύγχρονου μπουφέ των ταυτοτήτων. Δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να είσαι – επομένως, δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να επαναστατείς. Στη σύγχρονη κουλτούρα τα παλιά σύμβολα επέκτασης των ορίων απλά δεν έχουν τη δύναμη που είχαν κάποτε.
Με στοιχεία από The Atlantic
πηγή: lifo
