Ομολογώ ότι δεν ξέρω πολλά πράγματα για τα δυτικά προάστια. Μεγαλωμένη ανατολικά, μου φαινόταν ότι θα χρειαζόταν ολόκληρο ταξίδι για να τα επισκεφτώ. Ανέκαθεν, όμως, με ιντρίγκαραν και ήθελα να τα μάθω καλύτερα. Προς το παρόν, προσπαθώ να το καταφέρω αυτό με καταδρομικές επισκέψεις σε μαγαζιά που κάποιος μου προτείνει για την ποιότητα των γεύσεών τους ή για το περιβάλλον τους. Έτσι κάπως βρέθηκα στο Ίλιον, για το οποίο έτυχε να με τσιγκλήσουν τρεις φίλοι για τρεις διαφορετικούς λόγους.
Αρχικά, έμαθα για ένα καφενείο που προσφέρει έξυπνα πιάτα, μετά για ένα μεζεδοπωλείο που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα νησί ή μια όμορφη επαρχία και τέλος άκουσα εξαιρετικά λόγια για ένα γλυκό που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στη χώρα και όφειλα να το δοκιμάσω. Έτσι, ξεκίνησα για το Ίλιον, μια περιοχή με μεγάλη ιστορία, που ο πληθυσμός της απογειώθηκε τις δύσκολες δεκαετίες μετά τον πόλεμο, όταν πολλοί Έλληνες της επαρχίας αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην πόλη.
Η επίσκεψή μου ξεκίνησε λίγο ανάποδα και η πρώτη στάση έγινε στο ζαχαροπλαστείο Ρώνης, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή του Αγίου Νικολάου, στον ομώνυμο, κεντρικό δρόμο. Το ζαχαροπλαστείο από τον δρόμο φαντάζει σαν ένα λαμπερό, χρυσοποίκιλτο σαλόνι αστικής οικογένειας. Ξέρεις ότι μέσα υπάρχει κάποιος που αγαπά να στολίζει, να καλωσορίζει, να τρατάρει και να ευχαριστεί τους καλεσμένους του. Τον ρόλο αυτό τον έχει αναλάβει η Δήμητρα Ροκανά, μια γυναίκα γεμάτη μπρίο, σύζυγος του ζαχαροπλάστη Χρήστου Ρώνη και ψυχή του μαγαζιού, που άνοιξε στο Ίλιον το 2010.
Το Ίλιον ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Το καλύτερο είναι ότι στους δρόμους του υπάρχουν ακόμη πολλά για να ανακαλύψεις.
Ο Χρήστος, Πρεβεζάνος στην καταγωγή, είχε μεγάλη εμπειρία στη ζύμη και συγκεκριμένα στη σφολιάτα. Στην πορεία κατάλαβε ότι αγαπούσε να φτιάχνει γλυκά και αποφάσισε να αφοσιωθεί σε αυτά. Επίμονος και ασταμάτητος, μπαίνει στο εργαστήριο το πρωί και δεν βγαίνει πριν φτάσει το βράδυ. Από τα χέρια του περνάνε τα πάντα. Είναι από τους κλασικούς τύπους που αγαπούν αυτό που κάνουν και δεν τους είναι βάρος να θυσιάζουν πολλά άλλα πράγματα για χάρη του.
Δίπλα του βρίσκεται ένας ακόμη μάστορας, ο Σπύρος, αλλά και οι δύο γιοι της οικογένειας, ο Μάριος και ο Αλέξανδρος, που έχουν μεγαλώσει στο ζαχαροπλαστείο και φαίνεται να έχουν πάρει το χέρι και το ταλέντο του πατέρα τους. Τα γλυκά φτιάχνονται με τα καλύτερα υλικά και στις σωστές ποσότητες έτσι ώστε να μη μένουν στη βιτρίνα και να προσφέρονται πάντα φρέσκα. Εννοείται ότι υπάρχουν όλες οι κλασικές πάστες, οι εντυπωσιακές τούρτες και τα σοκολατένια κεράσματα, αλλά το δικό μου μάτι έπεσε αμέσως στα πιο ρετρό γλυκά, που πάντα τα αναζητώ στα ζαχαροπλαστεία της πόλης.
Για παράδειγμα, αν βρεις ένα ποντικάκι σε μέγεθος κεράσματος, βουτηγμένο στη μαύρη σοκολάτα, δεν το αφήνεις. Ούτε, βέβαια, θα γινόταν να μη δοκιμάσω τα μπαμπάτσικα σουδάκια με την πλούσια κρέμα πάνω σε αγριοκέρασο, που δεν έχουν καραμέλα αλλά είναι πασπαλισμένα με άχνη και λιώνουν στο στόμα. Δίπλα τους, λαχταριστές χιονούλες βουτηγμένες στην καρύδα, που πολλοί πιστεύουν ότι είναι οι καλύτερες όλης της Αθήνας, αλλά και ένα κέρασμα που όμοιό του δεν θα βρεις αλλού, μια φωλιά γαλλικής σφολιάτας γεμισμένη με κρέμα γιαουρτιού, μέλι και καρύδι.
Αν βρεις το κουράγιο να πάρεις το μάτι σου από τη βιτρίνα με τα μικρά γλυκά, θα δεις πιο πέρα μεγάλα μπολ με προφιτερόλ στην κλασική γεύση αλλά και σε γεύση μπανάνα και φράουλα. Δύο εκδοχές πιο ανάλαφρες και δροσερές, κατάλληλες για την εποχή που ανοίγει ο καιρός και θέλεις κάτι να σπάει το λίγωμα που σου αφήνει η σοκολάτα. Φυσικά, επειδή έχω ιδιαίτερη προτίμηση στα «λευκά» γλυκά, ζήτησα να δοκιμάσω την πάστα αμυγδάλου. Ωραία, ισορροπημένη, με λίγη σαντιγί στην κορυφή και σωστά καβουρντισμένο αμύγδαλο, είναι μια αμυγδάλου που σέβεται τον εαυτό της.
Εκείνο, όμως, το γλυκό για το οποίο ταξίδεψα στην περιοχή είναι το γαλακτομπούρεκο του Χρήστου ή τα μπουρεκάκια στο ταψί, όπως συνηθίζουν να το λένε. Μιλάμε για ένα γλυκό που δεν θα βρεις αλλού, μια έμπνευση του Χρήστου, που φαίνεται να δικαίωσε την απόφασή του να ασχοληθεί σοβαρά με τη ζαχαροπλαστική. Κάθε μπουρεκάκι που βρίσκεται στο ταψί είναι φύλλο Βυρητού διπλωμένο με αγάπη σε μια μεγάλη μπουκιά και γεμισμένο με ανάλαφρη κρέμα γαλακτομπούρεκου. Η συγκεκριμένη κρέμα, ενώ έχει όλα τα αρώματα και τη γεύση του παραδοσιακού γλυκού, είναι πιο απαλή και λαχταριστή. Βυθισμένα σε εξίσου ελαφρύ σιρόπι, με άφθονη άχνη από πάνω τους, τα μπουρεκάκια τρώγονται με την ταχύτητα που τρώει κάποιος το ποπ κορν βλέποντας ταινία. Είναι πραγματικά αποκάλυψη.
Στον Ρώνη θα βρεις ακόμη επική λεμονόπιτα Χανίων, τον τόπο καταγωγής της Δήμητρας. Το γλυκό έτυχε να το δοκιμάσει το ζευγάρι σε μια επίσκεψή τους στο νησί και εντυπωσιάστηκαν από τη γεύση του, καθώς είναι πιο ιδιαίτερο και ελαφρύ από μια κλασική lemon pie. Ο Χρήστος, μετά από πολλές δοκιμές και πειραματισμούς στο εργαστήριο, κατάφερε να αποδώσει εκείνη τη γεύση που του είχε αφήσει το παραδοσιακό γλύκισμα, με αποτέλεσμα να έχουμε τώρα ένα πλούσιο μπολ με κέικ λεμονιού στη βάση, mousse λεμονιού από πάνω και μια λεπτή στρώση σαντιγί. Ένα γλυκό κατάλληλο για να ολοκληρώσεις ένα γεύμα, καθώς καθαρίζει τέλεια τη γεύση και αφήνει μια όμορφη φρεσκάδα στο στόμα.
Πριν φύγω από το μαγαζί κοίταξα τριγύρω. Υπάρχει μεγάλη περίπτωση να μην έμπαινα μέσα, αν δεν είχα ακούσει για τα μπουρεκάκια. Γεμάτο ασφυκτικά με μεγάλα, εντυπωσιακά αβγά, τραπέζια στολισμένα με γλυκά, λαμπάδες χειροποίητες και ό,τι άλλο πάει ο νους σου, με τρόμαξε με τον πλουραλισμό του. Έτσι, όμως, θα είχα χάσει την ευκαιρία να γνωρίσω τις ξεχωριστές γεύσεις του αλλά και μια υπέροχη οικογένεια που λειτουργεί σαν μια δεμένη και πιστή ομάδα. Όταν το επισκεφτείς, τσέκαρε και τα σιροπιαστά του. Ένας μπακλαβάς με αμύγδαλο και μοσχοβολιστό βούτυρο έχει πάντα τη δική του αξία.
Η βόλτα στο Ίλιον συνεχίστηκε στην πλατεία Ευαγγελιστρίας και, συγκεκριμένα, στο μεζεδοπωλείο Κοκόνα. Έφτασα νωρίς το απογευματάκι μιας καθημερινής και μου άρεσε που βρήκα κόσμο στα τραπεζάκια του. Φτιαγμένο πάνω στην πλατεία, απέναντι από την εκκλησία, περισσότερο φέρνει σε μαγαζί που θα βρισκόταν σε νησί ή σε μια όμορφη παραλιακή πόλη, παρά στην καρδιά του Ιλίου. Η Κοκόνα είναι ένα μαγαζί που σου ανοίγει την καρδιά από τη στιγμή που περνάς την πόρτα του. Η σάλα του μιμείται τη μεγάλη κουζίνα ενός εξοχικού σπιτιού.
Μπακίρια κρεμασμένα, λευκά όμορφα έπιπλα και άλλα αντικείμενα διαλεγμένα με γούστο, συνθέτουν ένα ευχάριστο, ανάλαφρο περιβάλλον, που έχει διάθεση να σε χαλαρώσει και να σε ξεκουράσει. Η ανοιχτή κουζίνα συμβάλλει και αυτή στην οικειότητα που αναπτύσσεις αμέσως με τον χώρο. Βέβαια, το μεγάλο πλεονέκτημα του μαγαζιού είναι η πλατεία που βρίσκεται μπροστά του και η δυνατότητά της να φιλοξενεί τα τραπεζάκια του.
Τώρα που ανοίγει ο καιρός, η Κοκόνα είναι ό,τι πρέπει για τσίπουρα κάτω από τον ήλιο. Βέβαια, αν την επιλέξεις για το κυριακάτικο μεσημεριανό σου γεύμα, θα πρέπει να έχεις κάνει κράτηση γιατί είναι γεγονός ότι γίνεται χαμός τα Σαββατοκύριακα.
Τι είναι, όμως, αυτό που έκανε το μαγαζί τόσο αγαπημένο στους ντόπιους αλλά και σε πολλούς άλλους από κάθε γωνιά της Αθήνας; Ανυπομονούσα να δοκιμάσω τις γεύσεις του και να βρω τα δυνατά χαρτιά του. Στο τραπέζι μου ήρθε και κάθισε και ο Ανδρέας Ανδρέου, ο οποίος μαζί με τον Άρη Τσιμεράκη, τον Ιωάννη Ζαμπέτη και τον Παντελή Σκαρβέλη αποφάσισαν να ανοίξουν ένα μεζεδοπωλείο, ακριβώς όπως αυτό που θα ήθελαν να επισκέπτονται με την παρέα τους.
Ο Παντελής, μάλιστα, ανέλαβε το μενού, ως μάγειρας, μαζί με τον αδερφό του Ανδρέα, Μηνά. Με απλά λόγια, το μαγαζί είναι δημιουργημένο από μια παρέα φίλων που είχαν κοινό προσανατολισμό και παρόμοια γαστρονομική κουλτούρα. Το χαριτωμένο «Κοκόνα», ως όνομα, επικράτησε ως κάτι γλυκό, οικείο και όμορφο, που θα αφόπλιζε τους επισκέπτες. Στο τραπέζι έπεσε και το όνομα «Οι απέναντι» καθώς στην άλλη πλευρά της πλατείας βρίσκεται το πρώτο μαγαζί της παρέας, το γνωστό Enzo Cook Bar, το οποίο έχει ιταλική κατεύθυνση και τρεις ξυλόφουρνους που δεν σταματούν να δουλεύουν από νωρίς το πρωί.
Για την Κοκόνα, όμως, ήθελαν κάτι διαφορετικό, κάτι που θα τους έδινε τη δυνατότητα να εκφράσουν έμπρακτα την αγάπη τους για τα ελληνικά προϊόντα και τους μικρούς παραγωγούς σε όλη τη χώρα. Έτσι, όταν το μαγαζί άνοιξε τις πόρτες του τον Μάιο του ’21, στο μενού υπήρχαν γεύσεις που δεν είχαν συνηθίσει να απολαμβάνουν οι ντόπιοι στα μαγαζιά τους.
Και αυτό ήταν το στοίχημα ή η μεγάλη πρόκληση: αν θα καταφέρουν να τους πείσουν ότι αξίζει τον κόπο να απολαμβάνουν με το τσίπουρό τους ανδριώτικο βολάκι, προσούτο Ευρυτανίας, φάβα Φενεού και πολλά ακόμη προϊόντα που διάλεγαν ένα προς ένα. Τελικά, η ιστορία έδειξε πως η γεύση έχει τον τρόπο να κερδίζει και έτσι η Κοκόνα απέκτησε γρήγορα τη δική της πιστή πελατεία.
Στην Κοκόνα δοκίμασα πολλά πιάτα που προτείνω ανεπιφύλακτα. Στην αρχή, θέλησα να πάρω μια γεύση από τα σαρακοστιανά πιάτα. Η πρώτη μπουκιά ήταν από σαλάτα με μαυρομάτικα, ψιλοκομμένο κρεμμύδι και πιπεριά, τομάτα και καπνιστά μύδια. Εξαιρετικό πιάτο, όλο γεύση, ιδανικό για να συντροφεύσεις ένα ούζο ή μια κρύα τσικουδιά.
Εξαιρετική και η τριλογία της ταραμοσαλάτας, με τη βελούδινη υφή και τη σπιρτάδα που ταιριάζει τέλεια με όλα τα ψαρικά που θα διαλέξεις για το τραπέζι σου. Γαύρος μαρινάτος, χταπόδι ξιδάτο, μύδια αχνιστά με συγκλονιστική σάλτσα ούζου-μουστάρδας, θράψαλο ψητό, σκουμπρί καπνιστό αλλά και ένα λαβράκι φιλέτο φρικασέ με άγρια χόρτα και ελαφρύ αυγολέμονο είναι μερικά μόνο πιάτα θαλασσινών που μπορούν να βρεθούν μπροστά σου.
Τη φάβα Φενεού με το χέλι θα σου έλεγα να την επιλέξεις με ό,τι άλλο και αν πάρεις, γιατί είναι ένας συνδυασμός που ποτέ δεν χάνει, πάντα έχει να δώσει κάτι σε ένα τραπέζι. Δύο ακόμη πιάτα που μπορείς να επιλέξεις σε ένα ψαροφαγικό τραπέζι είναι το σαγανάκι πεσκανδρίτσα με πιπεριά, τσίλι και φέτα αλλά και τους τηγανητούς γίγαντες με σκορδαλιά τομάτας, που είναι παναρισμένοι με ένα πεντανόστιμο μείγμα. Όπως καταλαβαίνεις, η Κοκόνα έχει πολλά κρυμμένα γευστικά μυστικά.
Για τους κρεατοφάγους, πάλι, είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα. Στο μαγαζί φτιάχνονται τέσσερα διαφορετικά είδη λουκάνικου: κοτόπουλο, πράσο, λιαστή τομάτα και καυτερό με μπούκοβο, ενώ υπάρχουν ακόμη κάποια πιάτα που δεν γίνεται να τα προσπεράσεις.
Για παράδειγμα, οι κρητικές μακαρούνες με σφιχτή σάλτσα τομάτας και μοσχαρίσια ουρά είναι ένα γεύμα που θέλεις να το απολαύσεις μια Κυριακή. Η τεράστια βλαχομπριζόλα μαζί με ένα λαχταριστό πιάτο πατάτες τηγανιτές, απάκι, αυγά μάτια και στάκα θέλεις να βρίσκονται κοντά σου εκείνο το μεσημέρι που έχεις επιτρέψει την αμαρτία στον εαυτό σου.
Και το μενού δεν έχει τέλος. Αν σε αυτά προσθέσεις τα κρασιά και την τσικουδιά από τη Μονή Τοπλού της Σητείας, τις μπίρες από τις μικρές ζυθοποιίες της Ικαρίας, της Χίου και της Κέρκυρας, καθώς και το γεγονός ότι όλοι σε υποδέχονται με χαμόγελο, θα καταλάβεις γιατί η Κοκόνα αξίζει μια επίσκεψη. Ειδική μνεία οφείλω να κάνω στην Ελευθερία, τη μάνα του λόχου και την αρχηγό της κουζίνας, που δεν αφήνει τίποτα να πάει λάθος στα πιάτα που περνάνε τον πάγκο.
Τρίτη και τελευταία στάση για τη βόλτα μου στο Ίλιον ήταν αυτή στον Αποδιοπομπαίο Τράγο, ένα τσιπουράδικο ή ένα σύγχρονο καφενείο από εκείνα που αγαπούν να έχουν όλοι στη γειτονιά τους. Το μαγαζί βρίσκεται στην πλατεία Δασκάλας, σε μια περιοχή που έχει ζήσει διάφορα ανεβοκατεβάσματα. Σήμερα, είναι μια πράσινη πλατεία και στο μαγαζί μπροστά υπάρχει πεζόδρομος.
Έτσι καθημερινά στήνονται πολλά τραπεζάκια έξω για να κάτσεις από νωρίς και να απολαύσεις τον ήλιο και τη μέρα. Εμπνευστές του τσιπουράδικου είναι μια παρέα νέων ανθρώπων. Η Αρετή, ο Κώστας και ο Γιώργος από την οικογένεια Κόκκαλη και ο Γιώργος Συρίγου αποφάσισαν ότι θέλουν να φτιάξουν στην περιοχή τους ένα μαγαζί σαν εκείνα στα οποία συνήθιζαν να συχνάζουν σε όλη την Αθήνα, στα Εξάρχεια, στο Μεταξουργείο, το Παγκράτι ή την Ακαδημία Πλάτωνος.
Ένα μαγαζί που θα κατάφερνε να συγκεντρώσει τους νέους της περιοχής, οι οποίοι έμοιαζαν να μην προτιμούν την περιοχή τους για τις εξόδους τους. Έτσι, βρήκαν τον χώρο όπου στεγαζόταν παλιότερα ένα καφενείο, και ξεκίνησαν να το φτιάχνουν. Το Ιούνιο του ’20 άνοιξαν και, για μεγάλη τους έκπληξη, ήταν γεμάτοι από την πρώτη μέρα.
Το καλύτερο είναι ότι από τότε μέχρι σήμερα, ο Αποδιοπομπαίος Τράγος κρατά την πελατεία του και συνεχώς κερδίζει και άλλον κόσμο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα τι θα συναντήσω στο μενού του. Μπορεί να είχα ακούσει καλά λόγια από φίλους θαμώνες, αλλά δύσκολα πίστευα ότι ένα μικρό μαγαζί έχει βάλει πείσμα να αλλάξει την εντύπωση που έχει ο κόσμος για το φαγητό των καφενείων και να προσφέρει πιάτα που μπορεί κάποιος να τα απολαύσει σε μαγαζιά με μεγαλύτερες και πιο έμπειρες κουζίνες.
Έτσι, χάρηκα πολύ που η ομάδα αυτών των παιδιών, μαζί με τους συνεργάτες τους στην κουζίνα, τον Σωτήρη Ακριπίδη, τον Θανάση Ζαρμπούτη και τον Αντώνη Γκατσούλα, έχουν εμμονή με την πρώτη ύλη και μεγάλη αγάπη στα ελληνικά προϊόντα. Τους αρέσει να γυρνούν στα ενημερωμένα μπακάλικα της πόλης και να ανακαλύπτουν συνεχώς νέες νοστιμιές και ακόμη περισσότερο τους αρέσει να πειραματίζονται με τις γεύσεις και να δημιουργούν όλο και πιο ενδιαφέροντα πιάτα.
Η σαλάτα με κινόα, φακές, παντζάρι, πίκλα καρότου, γαρίδες και dressing μανταρίνι ήταν μια ευχάριστη έκρηξη γεύσεων μέσα στο στόμα. Το ίδιο καλομαγειρεμένο ήταν και το φρικασέ από τρία είδη μανιταριών και τσαλαφούτι που προμηθεύονται από συνοικιακό γαλακτοπωλείο της περιοχής.
Επειδή είχα τρομερή περιέργεια να δω πώς φτιάχνουν τα κεμπάπ τους, αποφάσισα να τα βάλω και αυτά μέσα στο παιχνίδι. Με κιμά από τον κρεοπώλη Γιάννη Κεφαλά, απ’ τον οποίο ψώνιζε η οικογένεια όλων τους από τα παιδικά τους χρόνια, το κεμπάπ από πρόβατο ήταν τρυφερό, ελαφρύ και νόστιμο χωρίς να έχει καρυκευτεί σε σημείο να γίνεται έντονο στη γεύση. Συνοδευμένο με αρωματικό γιαούρτι και προζυμένιο ψωμάκι, είναι ένα πιάτο που έχει αγαπηθεί δικαίως από τους θαμώνες. Το ίδιο μου άρεσε και η τυροκαυτερή με φέτα από την Τρίπολη και ανθότυρο Κρήτης, που συνοδευόταν από μαρμελάδα τομάτα και λάδι βασιλικού.
Και οι εκπλήξεις του μενού δεν σταματούν εδώ, αφού όλη τη Σαρακοστή μπορείς να βρεις φανταστικά πιάτα, όπως ραβιόλι γεμιστό με κιμά χταποδιού που τα παιδιά σιγομαγειρεύουν και σερβίρουν με bisque γαρίδας, υποστηρίζοντας τη φιλοσοφία του zero waste, απαλή ταραμοσαλάτα με λευκό ταραμά, ελαιόλαδο και σχοινόπρασο, πικάντικο χούμους από κόκκινα φασόλια με πάπρικα και πράσινη πιπερίτσα Κρήτης, καθώς και χειροποίητα ντολμαδάκια που θα ζήλευε ακόμη και η γιαγιά σου.
Στο κυρίως μενού υπάρχουν ακόμη φιλέτο μπούτι κοτόπουλου με στιφάδο πουρέ και τριμμένη γραβιέρα, pinsa με πουρέ κολοκύθας, χωριάτικο λουκάνικο και gorgonzola, μοσχαρίσιο συκώτι με σάλτσα από πιπεριά Φλωρίνης, μελιτζάνα και τσιμιτσούρι και άλλα ακόμα πιάτα στα οποία είμαι σίγουρη ότι δεν θα πήγαινε ποτέ το μυαλό σου.
Στον Τράγο, όπως τον αποκαλούν χάριν συντομίας, οι θαμώνες απολαμβάνουν συχνά διάφορα σχήματα που παίζουν ρεμπέτικη, λαϊκή ή παραδοσιακή μουσική. Δύο φορές τον χρόνο, τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο, το μαγαζί κάνει ένα μεγάλο πάρτι για να τιμήσει όλους εκείνους που το προτιμούν και του επιτρέπουν να συνεχίζει την όμορφη πορεία του. Είναι το καφενείο που θέλεις να πας και να πιεις τα τσίπουρά σου με τους φίλους σου.
Γι’ αυτό εξάλλου έχουν φροντίσει να υπάρχουν τριάντα πέντε ετικέτες τσίπουρου από όλη την Ελλάδα καθώς και μπίρες από μικρές ζυθοποιίες της Κρήτης, της Σαμοθράκης, της Εύβοιας, της Πάτρας και πολλών άλλων περιοχών.
Το Ίλιον ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Το καλύτερο είναι ότι στους δρόμους του υπάρχουν ακόμη πολλά για να ανακαλύψεις.
Ζαχαροπλαστείο Ρώνης, Αγίου Νικολάου 21, Ίλιον, Τηλ. 212 1007387
Κοκόνα Μεζεδοπωλείο, Αιακού 66, Ίλιον, Τηλ. 210 2621544
Τσιπουράδικο Αποδιοπομπαίος Τράγος, Ευαγγελιστρίας 30, Ίλιον, 210 2626702
πηγή: lifo
