Γιατί χρειάζεται (τόσος) χρόνος για να ξεπεράσουμε έναν χωρισμό; Η επιστήμη απαντά

Ναι, οι χωρισμοί μπορούν να είναι δύσκολοι, καταστροφικοί, ακόμα και near-death experiences σε μερικές περιπτώσεις.

Όμως, σύμφωνα με νέες επιστημονικές μελέτες, φαίνεται ότι ο εγκέφαλος μας μπορεί να αναπτύξει τον δικό του ομοιοστατικό μηχανισμό για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τ@ πρώην.

Σύμφωνα με τις έρευνες που μελετούν ποντίκια του αγρού, τα τρωκτικά τα οποία συνάπτουν μονογαμικές σχέσεις βιώνουν μια έκρηξη της ορμόνης της ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους κάθε φορά που αναζητούν και επανενώνονται με το ταίρι τους.

Η ομάδα παρατήρησε ότι η απελευθέρωση ντοπαμίνης στον εγκέφαλο ήταν μεγαλύτερη κάθε φορά που τα τρωκτικά συναντούσαν το χαμένο ταίρι τους σε σχέση με όταν συναντούσαν ένα νέο ποντίκι.

Ωστόσο, έπειτα από ένα εύλογο χρονικό διάστημα αποχωρισμού, τα τρωκτικά δεν παράγουν πλέον ντοπαμίνη κατά την επανένωση τους.

Σύμφωνα με την Δρ Zoe Donaldson, συμπεριφορική νευροεπιστήμονα του CU Boulder και επικεφαλή συγγραφέα της μελέτης, τα τρωκτικά μπορούν να σχηματίσουν νέους δεσμούς με άλλα ταίρια μετά από αυτή την αλλαγή στην δυναμική της ορμόνης της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο – κάτι που δεν μπορούν να κάνουν όσο ο δεσμός είναι ακόμη άθικτος.

Στη δημοσίευση τους στο περιοδικό Current Biology, η επιστημονική ομάδα περιγράφει τα πειράματα που διεξήγαγε με τα τρωκτικά, ένα εκ των οποίων απαιτούσε από τα «χωρισμένα» τρωκτικά να πατήσουν μια σειρά μοχλών. Οι μοχλοί αυτοί τους επέτρεπαν να έχουν πρόσβαση σ’ ένα ποντίκι που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά μιας διαφανούς πόρτας. Πίσω από την πόρτα βρίσκονταν είτε το ταίρι τους είτε ένα τυχαίο, άγνωστο σε αυτά, ποντίκι.

Η ομάδα παρατήρησε ότι η απελευθέρωση ντοπαμίνης στον εγκέφαλο ήταν μεγαλύτερη κάθε φορά που τα τρωκτικά συναντούσαν το χαμένο ταίρι τους σε σχέση με όταν συναντούσαν ένα νέο ποντίκι. Επιπλέον, αγκαλιάζονταν περισσότερο με το ταίρι τους κατά τη συνάντηση και βίωναν μεγαλύτερη αύξηση της ντοπαμίνης κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης.

Ωστόσο, αυτές οι αυξομειώσεις στα επίπεδα ντοπαμίνης σταμάτησαν όταν οι ερευνητές χώρισαν τα ζευγάρια για τέσσερις εβδομάδες – ένα σημαντικό χρονικό διάστημα στη διάρκεια της ζωής των τρωκτικών. Πέρα από την έκκριση ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, που πλέον έμενε σταθερή, επηρεάστηκε και η συμπεριφορά εκδήλωσης τρυφερότητας.

Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι κατά την διάρκεια του αποχωρισμού τα τρωκτικά δεν ξέχασαν το ένα το άλλο, αλλά φαίνεται να «υποτίμησαν» τον μεταξύ τους δεσμό.

Η Donaldson δηλώνει ενθουσιασμένη με τα αποτελέσματα και υποστηρίζει ότι είναι σημαντικό να συνεχιστούν οι προσπάθειες σε αυτή την κατεύθυνση προκειμένου να εξακριβωθεί εάν αυτά τα αποτελέσματα ισχύουν για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Μπορεί η ντοπαμίνη να αποτελεί το κλειδί για την εδραίωση και την διατήρηση ανθρώπινων δεσμών; Και αν ναι, τότε ποια μέτρα μπορούμε να εφαρμόσουμε για να διατηρήσουμε το σήμα της «καθαρό»; Η Donaldson προσθέτει ότι τα ευρήματα μπορούν να είναι χρήσιμα ακόμα και για τη διαχείριση του πένθους.

Με στοιχεία από το The Guardian.