ΜΕΝΩ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ Γιαννοχώρι που ανήκει στον δήμο Νεστορίου του Νομού Καστοριάς. Είναι χτισμένο σε μια πλαγιά που τη βλέπει ο ήλιος από την Ανατολή μέχρι τη Δύση και από μπροστά του περνάει ο ποταμός Αλιάκμονας.
Το χωριό είχε 300 σπίτια πριν από τον εμφύλιο πόλεμο. Προς το τέλος του πολέμου, κατά το έτος 1949, βρέθηκε περικυκλωμένο από τον Ελληνικό Στρατό και τους Αντάρτες. Το αποτέλεσμα ήταν να το εγκαταλείψουν όλοι και να μην επιστρέψουν ποτέ. Είμαι ο μοναδικός κάτοικος του χωριού.
Από τη ζωή μου εδώ έχω κερδίσει την ηρεμία μου και την ψυχική μου γαλήνη. Πάω στη δουλειά χωρίς να συναντώ θυμωμένους ανθρώπους, χωρίς κορναρίσματα, χωρίς να σκεφτώ πού θα παρκάρω.
Έχτισα το σπίτι το 2009, αλλά μόνιμος κάτοικος έγινα το 2022. Εδώ δεν με έφερε η μοίρα, αλλά η ζωή στη Θεσσαλονίκη, που τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται μη υποφερτή για κάποιον που δουλεύει στο κέντρο και μετακινείται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Αν λάβουμε υπόψη και την επιβάρυνση με τα μέτρα κατά του συνωστισμού που έφερε η πανδημία του COVID-19, καταλαβαίνεις την επίδραση στην ποιότητα ζωής. Το να κλειστώ σε ένα διαμέρισμα για μένα δεν είναι επιλογή. Ό,τι και να έκανα καθημερινά, το μυαλό μου ήταν στο πώς θα δραπετεύσω από την πόλη για να πάω στο χωριό.
To αστείο της υπόθεσης είναι πως, όταν πήρα την απόφαση να μείνω μόνιμα εδώ, αντιμετώπισα έντονη δυσπιστία. Πήγαινα σε δημόσιες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ στην Καστοριά για τις απαραίτητες ενέργειες και δεν με πίστευαν, μου έλεγαν ότι εκεί μένουν μόνο αρκούδες! Μοναξιά υπήρξε μόνο για μια μικρή χρονική περίοδο. Μετά με ανακαλύψανε συγγενείς και φίλοι. Έκτοτε με επισκέπτονται πάρα πολύ συχνά. Θα έλεγα ότι σπάνια περνάει Σαββατοκύριακο που να είμαι μόνος μου.
Από τη ζωή μου εδώ έχω κερδίσει την ηρεμία μου και την ψυχική μου γαλήνη. Πάω στη δουλειά χωρίς να συναντώ θυμωμένους ανθρώπους, χωρίς κορναρίσματα, χωρίς να σκεφτώ πού θα παρκάρω. Τι έχω χάσει; Αν η ερώτηση γινόταν όταν είχα πρωτοέρθει, σίγουρα θα έβρισκα να σου πω αρκετά πράγματα. Τώρα αυτά δεν βρίσκονται πια στα ενδιαφέροντά μου και μια βόλτα στο δάσος τα απομακρύνει ακόμα περισσότερο.
Υπάρχουν δυσκολίες σίγουρα. Η μεγαλύτερη εξ αυτών αφορά το δίκτυο υδροδότησης του χωριού και τα δέντρα που πέφτουν λόγω χιονιού στο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Αλλά δεν νομίζω ότι θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Έτσι το βρήκα το χωριό και έτσι θέλω να παραμείνει.
Εάν κάποιοι έχουν την επιλογή να φύγουν από την πόλη στην οποία βρίσκονται και να πάνε στην επαρχία, σε ένα μικρό χωριό, θα τους πω να το πράξουν. Να πάρουν την απόφαση και να ζήσουν σε μικρότερες κοινωνίες με καλύτερη ποιότητα ζωής. Τα εμπόδια που θα συναντήσουν είναι κατά πολύ μικρότερα από τον συνωστισμό στο λεωφορείο κατά την επιστροφή τους από τη δουλειά.
Ένας αγαπημένος περίπατος είναι στη Σκάλα Γιαννοχωρίου. Είναι μια διαδρομή μέσα σε δάσος από μαύρη πεύκη και οξιά κυρίως. Με υψομετρική διαφορά περίπου 300 μέτρα, δηλαδή από τα 1.006μ. που βρίσκεται το σπίτι μου φθάνουμε στα 1.300μ. Μια αγαπημένη συνήθεια το καλοκαίρι είναι το κολύμπι στα πεντακάθαρα νερά του Αλιάκμονα. Τον χειμώνα κυνήγι.
Στην ευρύτερη περιοχή βρίσκονται δύο λίμνες, η λίμνη Αρένα και η Γκιστόβα. Και οι δύο είναι δρακόλιμνες, η δεύτερη έχει υψόμετρο 2.353 μέτρα, πράγμα που την καθιστά την υψηλότερη στην Ελλάδα, και βρίσκεται πάνω από το χωριό Γράμμος. Ένα ακόμη εντυπωσιακό σημείο που αξίζει να επισκεφθείς είναι ο καταρράκτης στο χωριό Λειβαδοτόπι.
Στην περιοχή της Κοτύλης, σε ένα σημείο με μεγάλη οικολογική σημασία, στα όρια δύο ορεινών όγκων, του Βοΐου και του Γράμμου, βρίσκεται το Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης. Στο κεντρικό κτίριο λειτουργεί καφέ-εστιατόριο, με τη φροντίδα του Συνεταιρισμού Γυναικών Νεστορίου «Γεύσεις Γράμμου». Στο ίδιο κτίριο υπάρχει αίθουσα εκδηλώσεων, όπου πραγματοποιούνται ημερίδες και συνέδρια, καθώς και βιβλιοθήκη. Στα άλλα δύο κτίρια στεγάζονται ο ξενώνας και δύο μόνιμες εκθέσεις φωτογραφίας (μία για την ιστορία και μία για τη χλωρίδα και την πανίδα του Γράμμου), καθώς και περιοδικές εκθέσεις.
https://www.lifo.gr/tropos-zois/travel/pos-einai-na-zeis-olomonahos-se-ena-horio
