Υπάρχουν επιδείξεις και επιδείξεις μόδας, αλλά ο Τζον Γκαλιάνο είναι πλέον αναμφίβολα ένας δάσκαλος τους μετά την νέα επίδειξη του οίκου Maison Margiela «Artisanal 2024 Show».
Το βράδυ της Πέμπτης, ο Τζον Γκαλιάνο κατέλαβε την αριστερή όχθη της Pont Alexandre III στο Παρίσι για την επίδειξη του, αναβιώνοντας πειστικά, σχεδόν ονειρικά, ένα μπαρ της δεκαετίας του 1920 κάτω από το φως της πρώτης πανσελήνου του έτους. Τα μοντέλα του show ντυμένα με τα ρούχα που παρέμπεμπαν σε εκείνη τη δεκαετία και με το κατάλληλο μακιγιάζ της Πατ Μακγκράθ, θύμιζαν εικόνες από το παρελθόν της πόλης, τις οποίες ο σχεδιαστής έφερε στο παρόν, σε μια μαγική στιγμή που ήδη πέρασε στην Ιστορία της Μόδας, ως κάτι για το οποίο εργάστηκαν πολλοί εμπνευσμένοι άνθρωποι για ένα αξέχαστο αποτέλεσμα.
Χορεύτριες, θεατρίνες των μικρών σκηνών, χαρακτήρες από πίνακες και μυθιστορήματα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στην πασαρέλα, έχοντας «πρόσωπα κούκλας». Το δέρμα των «μουσών» του Τζον Γκαλιάνο, έλαμπε σαν εύθραυστο γυαλί με τα χαρακτηριστικά τους, βαμμένα με έντονα χρώματα και με τέτοια τεχνοτροπία στο μακιγιάζ που να δίνουν την εντύπωση του λιωμένου. Τις εντυπώσεις έκλεψε η σιλουέτα «κλεψύδρα», την οποία ο Τζον Γκαλιάνο θέλησε να τονίσει ως το κόλπο των γυναικών για να τονίζουν τα σωστά σημεία, ως πραγματικές καμπύλες, κάνοντας έτσι έναν παραλληλισμό στα ιδεώδη της σημερινής ομορφιάς.
Παρότι όμως το σκηνικό όπως και τα μοντέλα ήταν εξαιρετικά, η έμφαση εξακολουθούσε να δίνεται εξ ολοκλήρου στα ρούχα, ρούχα – δεύτερο δέρμα πάνω σε μεγαλοπρεπείς γυναικείες σιλουέτες, απευθείας φερμένες στο catwalk από την Μπελ Επόκ, αλλά και με επιρροές από την υψηλή ραπτική του Christian Dior στα μέσα του αιώνα, ενώ σε αυτές τις δημιουργίες έβρισκε κανείς στοιχεία του παρελθόντος και του Τζον Γκαλιάνο από τη δουλειά του για τον συγκεκριμένο οίκο.
Με κύριο χαρακτηριστικό τους την πολυτέλεια και την κομψότητα, η δημιουργία των συγκεκριμένων ρούχων χρειάστηκε έναν χρόνο σκέψης και 9 μήνες εντατικής δουλειάς, για να συναντήσει η δαντέλα κομμάτια από τούλι και να δημιουργείται η ψευδαίσθηση από φως που πέφτει πάνω σε ύφασμα ή ακόμα ενός… λεκέ από νερό ή λάδι. Αυτές είναι επίσης τεχνικές με τις οποίες πειραματίστηκε ο Τζον Γκαλιάνο ενώ η ομάδα του δούλεψε ένα προς ένα στο «χέρι» το κάθε λουκ των μοντέλων.
Η επίδειξη αυτή ήταν πράγματι μια γιορτή της ατομικότητας, της μόδας ως καθαρής δημιουργικής έκφρασης και της εξαιρετικής τέχνης. Δεν το αποκαλούν «Artisanal» για το τίποτα καθώς στη συγκεκριμένη περίπτωση η τεχνική ωθήθηκε σε ένα νέο ζενίθ. Η συνοπτική παρουσίαση των διαφορετικών προσεγγίσεων, των εφευρέσεων και των πειραματισμών αυτής της συλλογής θα έπαιρνε πολύ χρόνο, ωστόσο κατάφεραν να συνδυάσουν την παλιά σχολή με την υψηλή τεχνολογία, σε μια εξαιρετική διεύρυνση του τι μπορεί να σημαίνει υψηλή ραπτική.
Υπήρχαν επεξεργασίες με σιλικόνη για να κάνουν τα υφάσματα να φαίνονται μουσκεμένα, να σέρνονται μέσα στο νερό ή να βρέχονται από τη βροχή, τα τουίντ τα επεξεργάστηκαν με κόλλα και κρεπ και στη συνέχεια ακολουθήθηκε μία τεχνική που θα τα έκανε να συρρικνωθούν για να διαμορφωθεί το υλικό, ακριβώς όπως ήθελαν. Τα παλτό κατασκευάζονταν από στρώματα οργάντζας και σιφόν, πάλι με μία ειδική επεξεργασία που θα τα έκανε να μοιάζουν με βαριά μάλλινα και στη συνέχεια πνίγονταν σε τούλι. Τα φορέματα από δαντέλα αποκολλήθηκαν, για να φαίνονται φαινομενικά χωρίς ραφή. Εν ολίγοις, τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν και αυτό από μόνο του ήταν μια καταπληκτική, εξαιρετική, στιγμή που πρέπει κανείς να είναι εκεί να το δει για να το πιστέψει.
Με πληροφορίες από anothermag.com
πηγή: lifo
