ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ βρισκόμαστε κάθε εβδομάδα. Τώρα που το σκέφτομαι, γίναμε φίλες επειδή βρισκόμαστε κάθε εβδομάδα. Μέχρι τότε ήμασταν μια παρέα πέντε desperate γυναικών που αναζητούσαμε μέσα σε όλες τις υποχρεώσεις να στριμώξουμε το δικαίωμα στη διασκέδαση, το κουτσομπολιό, την παρηγοριά ή ακόμα και το δικαίωμα στον θεσμικό ανταγωνισμό που είναι στο DNA κάθε κοριτσοπαρέας.
Και λέω κοριτσοπαρέας συνειδητά γιατί αυτές οι εβδομαδιαίες συναντήσεις έχουν κάτι από κοριτσίστικη ανάγκη και παιδιάστικη λαχτάρα. Οι γυναικοπαρέες on the other hand είναι ελαφρώς πιο στιλιζαρισμένες και σε πηγαίνουν λίγο πιο πέρα, στην εποχή που τα παιδιά θα έχουν φύγει από το σπίτι και τότε ίσως –ίσως– το κορίτσι που όλες έχουμε μέσα μας να έχει γίνει ολόκληρη γυναίκα. Αλλά μπορεί και όχι…
Εμείς πάντως θέλουμε να πιστεύουμε ακόμα στην girly πλευρά μας και το ραντεβού μας είναι μια απόδραση από την ενήλικη ζωή και τους ρόλους της μαμάς – συντρόφου – εργαζόμενης και house keeper που οι περισσότερες εξυπηρετούμε ταυτόχρονα, εξελίσσοντας το είδος μας σε μια multi tasking εκδοχή ανθρώπινης μηχανής. Δεν το λέω με κανένα παράπονο ή γκρίνια απέναντι στην κακούργα την κοινωνία που πήρε τη γυναίκα και την έριξε στον λάκκο με τα λιοντάρια. Νομίζω ότι τα έχουμε ξεπεράσει αυτά και η ισότητα ανάμεσα στα φύλα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο.
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που όλα τοποθετούνται εκεί όπου τους αξίζει. Η παιδική σου φίλη, η κολλητή του σχολείου γίνεται οικογένεια. Ακόμα κι αν είναι μακριά, αν έχεις να τη δεις μήνες, κάνεις resume πατώντας skip στην επιλογή recap.
Εκείνο που μένει είναι να διαχειριστείς τη ζωή που διάλεξες και να την κάνεις όσο καλύτερη γίνεται. Ακριβώς εκεί, ανακαλύψαμε ότι αυτά που είχαμε μάθει στο νηπιαγωγείο –να πλένεις τα χέρια σου, να μη λες ψέματα, να περιμένεις το πράσινο ανθρωπάκι για να περάσεις τον δρόμο– έκρυβαν μια αλήθεια που χωρίς αυτή δεν γίνεται να την παλέψεις. Να κάνεις φίλους. Αλά παλαιά. Όχι αναγκαστικά συναδέλφους, γονείς συμμαθητών ή κολλητούς από παλιά. Να κάνεις φίλους με τους οποίους μπορείς να μοιράζεσαι την καθημερινότητα και να νιώθεις την ίδια χαρά όπως τότε που μοιραζόσουν τον σαλίγκαρο που πήρες από το κυλικείο.
Αν δεχτούμε ότι η έννοια της κολλητής τελειώνει κάπου εκεί μαζί με το σχολείο, τότε που αρχίζουν τα πρώτα γκομενικά και η καθημερινή επαφή χάνεται στο «θα βρεθώ με τον Δημήτρη σήμερα», για την υπόλοιπη ζωή σου χρειάζεσαι κάτι που να ισορροπεί ανάμεσα στο Χ+Ψ=BFE και στο «δεν υπάρχει γυναικεία φιλία, υπάρχει μόνο γυναικεία ζήλια».
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που όλα τοποθετούνται εκεί όπου τους αξίζει. Η παιδική σου φίλη, η κολλητή του σχολείου γίνεται οικογένεια. Ακόμα κι αν είναι μακριά, αν έχεις να τη δεις μήνες, κάνεις resume πατώντας skip στην επιλογή recap. Η παρέα, απ’ την άλλη είναι εκείνη η ομάδα που έχει τη δική της δυναμική. Είναι σανίδα σωτηρίας που μπορεί να κάνει την καθημερινότητα πιο εύκολη και να σε κάνει να ανακαλύψεις μια νέα εκδοχή της φιλίας.
Η δική μας σανίδα σωτηρίας είναι το ραντεβού μας κάθε εβδομάδα. Μια σταθερή μέρα και ώρα, σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Ονομάσαμε τις συναντήσεις μας Jour Fixe και η ατζέντα μας έχει πάντα ένα αστεράκι κάθε Παρασκευή απόγευμα. Εκείνη την ώρα δεν χωράει καμιά επαγγελματική συνάντηση ή οικογενειακή υποχρέωση γιατί είναι η ώρα του παιδιού – όχι του παιδιού που γεννήσαμε, του παιδιού που υπήρξαμε.
Το ανασύρουμε με φόρα κάθε εβδομάδα και παρότι δεν μοιραζόμαστε πια τον σαλίγκαρο του κυλικείου, μοιραζόμαστε ένα εξαιρετικό μπουκάλι ροζέ –εντάξει ποτέ δεν είναι ένα– και λέμε τα νέα μας. Τόσο απλά. Λέμε τα νέα μας. Χωρίς πολλές αναλύσεις και περίπλοκες σκέψεις που σε κάνουν να χάνεσαι. Εξάλλου, το νόημα της Jour Fixe που φτιάξαμε είναι ακριβώς αυτό: Να μη χανόμαστε. Να βλεπόμαστε κάθε εβδομάδα. Να είμαστε φίλες. Να νιώθουμε κορίτσια. Να μοιραζόμαστε κάτι. Οτιδήποτε.
πηγή: lifo
