Από τον «πολακισμό» στα κλωτσομπούνια του Φλώρου, ένα τσιγάρο δρόμος

Το πρωτοφανές για τα χρονικά του ελληνικού κοινοβουλίου επεισόδιο του Κωνσταντίνου Φλώρου με τον Βασίλη Γραμμένο ήταν σε πρώτο επίπεδο σοκαριστικό. Μέχρι και σήμερα , τέτοιου είδους περιστατικά με βουλευτές που πλακώνονται στα κλωτσομπούνια, βλέπαμε μόνο σε ξένα κοινοβούλια και σε βίντεο που γινόταν viral για όλους τους λάθους λόγους. Δεν φανταζόμασταν ότι μπορούν να συμβούν και εδώ.

Δεν το φανταζόμασταν; Αλήθεια; Κακώς. Έπρεπε όχι μόνο να το φανταζόμαστε αλλά το περιμένουμε κιόλας.

Η οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας έβγαλε στην επιφάνεια ορισμένα από τα χειρότερα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Και για αυτό εξελίχθηκε και σε βαθιά ηθική και πολιτική κρίση με πολλά και σημαντικά παρεπόμενα που φτάνουν έως τις μέρες μας.

Ένα από αυτά: αρχίσαμε να στέλνουμε στη βουλή τους χειρότερους των χειροτέρων. Καρικατούρες, νούμερα της επιθεώρησης, κοινούς παραβατικούς, φασίστες, εγκληματικές οργανώσεις.

Ο δημόσιος λόγος σταδιακά εκφυλίστηκε σε χυδαιολογία, τοξικές αντιπαραθέσεις, σεξιστικές βλαχομαγκιές και φτηνή, λαϊκίστικη συνθηματολογία.

Με το κοινό στην αρένα των σόσιαλ, όχι απλώς να αποδέχεται αλλά συχνά να αποθεώνει τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Από το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Λιάνα Κανέλλη, από το «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα» του Πάνου Καμμένου (το είπε ενώ ήταν στο βήμα της βουλής μάλιστα) και από τον «αψύ Κρητικό» Παύλο Πολάκη, μέχρι τις μπουνιές του Φλώρου, πόση απόσταση νομίζετε ότι υπάρχει; Ένα τσιγάρο δρόμος.

Βεβαίως, ο δήθεν ανισυστημικός λαϊκισμός δεν αναδείχθηκε από το πουθενά ως η κυρίαρχη πολιτική τάση την περασμένης δεκατίας (η οποία έστω και διασπασμένη σε πολλά κόμματα, παραμένει ισχυρή μέχρι σήμερα).

Είχε ως αφετηρία τα μνημόνια ,θέριεψε εξαιτίας της φτώχιας αλλά και του προσφυγικού και πλέον ποτίζεται καθημερινά και από την αλαζονεία, την θεσμική αδιαφορία και την χυδαιότητα της σημερινής εξουσίας. Διότι ασφαλώς φράσεις όπως εκείνη του Κώστα Αχ. Καραμανλή για τον «βουβό πόνο» των συγγενών των θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη ή το «αν λέγαμε ότι τα τρένα δεν είναι ασφαλή δεν θα έμπαινε κανένας» του Άδωνι Γεωργιάδη είναι χυδαίες στην ουσία τους. Η υπόθεση των υποκλοπών, είναι όχι μόνο χυδαία αλλά και μια βίαη πράξη υποτίμησης των θεσμών. Και πολλά ακόμα.

Μόνο που η απάντηση σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι η πλήρης απαξίωση της πολιτικής και η αντικατάστασή της από τον απολιτίκ τραμπουκισμό. Μπορεί και πρέπει να είναι ακόμα περισσότερη πολιτική.

Ειδάλλως και για όσο ο κουτσαβακισμός («πολακισμός») ως πολιτική στάση εξακολουθεί να έχει ερείσματα στο εκλογικό σώμα , τόσο το ενδεχόμενο να γεμίζει το κοινοβούλιο με παλικαράδες που λύνουν τις διαφορές τους με την βία, δεν θα έπρεπε να μας προξενεί την παραμικρή έκπληξη.

Ο Κωνσταντίνος Φλώρος δεν είναι bug του πολιτικού συστήματος, μια ανωμαλία. Είναι οργανικό μέρος του, όπως δομήθηκε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Και ταυτόχρονα είναι και η αντανάκλαση της συνολικής αποτυχίας του.

Αλλά για να το διαπιστώσεις αυτό, πρέπει να έχεις και την διάθεση να κοιταχτείς ειλικρινά στην καθρέφτη. Πράγμα, δυστυχώς, που οι εξουσίες προτιμούν να κάνουν συνήθως ή και μονάχα για να αυτοθαυμαστούν.