Το φιλότιμο και η αγάπη ως μέσα αποτροπής των γυναικοκτονιών και άλλων εγκλημάτων

Μια ακόμη γυναικοκτονία ήρθε να ταράξει την καθημερινότητα στην χώρα μας την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν ήταν η τελευταία, δυστυχώς δεν προβλέπεται να είναι η τελευταία ούτε στην Ελλάδα, ούτε παγκοσμίως.

Η πολιτεία σκληραίνει τα μέτρα απέναντι στους θύτες, η νομοθεσία σκληραίνει, η αστυνομία φαίνεται να έχει ξυπνήσει από τον λήθαργο των προηγούμενων δεκαετιών και να προσπαθεί, οι θύτες φαίνεται να μην ξεφεύγουν από το χέρι του νόμου και να τιμωρούνται πλέον κάθε φορά.

Αλλά, φαίνεται ότι όλα τα μέτρα και όλες οι προσπάθειες των θεσμών οδηγούν, τελικά, σε αδιέξοδο και οι γυναίκες, ακόμη και όταν καταγγείλουν την κακοποίηση τους, στην πλειονότητά τους δολοφονούνται από τους πρώην συντρόφους ή συζύγου τους. Αυτό συμβαίνει, ενδεχομένως, επειδή επί της ουσίας οι λύσεις και τα μέτρα αδυνατούν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά ή προληπτικά. Τα μέτρα λειτουργούν τιμωρητικά, όταν ο θύτης έχει ήδη διαπράξει το ειδεχθές έγκλημα και δεν έχει τίποτα παραπάνω να χάσει.

Οι αποφασισμένοι θύτες, εκείνοι που δεν μπορούν να κάμψουν την αντίσταση και να πληγώσουν και άλλο το θύμα τους, θεωρώντας ότι το η ζωή και η οντότητα του θύματος τους ανήκει, είναι εκείνοι που δολοφονούν.

Οι γυναικοκτόνοι είναι όλοι εκείνοι που μεγάλωσαν χωρίς να τους έχουν πει ποτέ την μαγική λέξη «Όχι», χωρίς όρια από την οικογένεια και τον περίγυρο τους και με την ταμπέλα του «ρσενικού» που μπορεί να συμπεριφέρεται όπως θέλει, όποτε θέλει και όπου θέλει, δίχως επιπτώσεις.

Εν δυνάμει γυναικοκτόνοι είναι όλοι εκείνοι που τα λίγα δευτερόλεπτα της εκσπερμάτωσης και της μία στα 25 εκατομμύρια των πιθανοτήτων γονιμοποίησης του ωαρίου από το σπερματοζωάριο τους τα έχουν καρφιτσώσει στον μπέτη ως άλλο σήμα ανδρείας , όταν κοιτάζονται στον καθρέπτη τους μπροστά και πάντοτε διαχειριζόταν την ανθρώπινη ζωή ως επίτευγμα και κτήμα του εσφαλμένου ανδρισμού τους, ως κονκάρδα του εγωισμού τους, ως οτιδήποτε άλλο από ότι στην πραγματικότητα είναι: η συνέχεια του ανθρώπινου είδους μέσω της αναπαραγωνικής ικανότητας και της σύζευξης των δύο φύλων.

Όλα τα παραπάνω, είναι συνήθειες και νόρμες του κοινωνικού γίγνεσθαι και σίγουρα μεγάλη υπαιτιότητα στις γυναικοκτονίες επισύρει και αυτό: το πως αναθρέφονται οι πολίτες ως παιδιά, το πως ανακυκλώνονται τα στερεότυπα, το πως, ενώ ξοδεύονται χιλιάδες εργατοώρες της ζωής των γονιών στις μετακινήσεις τους από το σχολείο στο άθλημα και από το άθλημα στην μουσική, για να έχουν την καλύτερη μόρφωση και «να γίνουν άνθρωποι», δεν γίνεται αντιληπτό ότι ισότιμος χρόνος πρέπει να αφιερώνεται σε καθημερινή βάση από τους γονείς, τον οικογενειακό περίγυρο και το σχολείο, πρωτίστως στην καλλιέργεια του φιλότιμου και της ανθρωπιάς. Των ικανοτήτων εκείνων που από μόνες τους δεν φυτρώνουν και δεν αναπτύσσονται στην προσωπικότητα του ανθρώπου.

Η μεταφύτευση των ικανοτήτων αυτών, μόνο καλό μπορούν να προσφέρουν, καθώς θα αντικαταστήσουν το «αυτονόητο» της βίας, με τα «αυτονόητα» της ευγένειας, της κατανόηση, του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας. Η αγωγή της αγάπης και τους σεβασμού είναι δραστικά εργαλεία, που δίπλα δίπλα με τις πρωτοβουλίες της πολιτείας, μπορούν να αλλάξουν το παιχνίδι. Όταν αγαπάς πραγματικά, δεν κάνεις κακό, δεν βλάπτεις, δεν είσαι υστερόβουλος, δεν είσαι εγωιστής, δεν έχεις ανάγκη την εκδίκηση, ούτε έχεις ανάγκη να αποδείξεις πόσο δυνατός είσαι.

Και το πρόβλημα φαίνεται ότι, όντως, ξεκινάει από γονείς και από κοινωνικά συστήματα που δεν ξέρουν να αγαπούν πραγματικά, που δεν έχουν αναπτύξει τον αυτοσεβασμό, οπότε είναι ανίκανοι να νουθετήσουν ευγενείς και δυνατούς πολίτες.

Ο Ποινικός κώδικας έχει εμπλουτιστεί με νέους νόμους και υποστηρίζεται από δυνατότερους θεσμούς σε σχέση με το παρελθόν. Οξύμωρο, ωστόσο, παραμένει το γεγονός ότι όσο πιο σκληρή γίνεται η τιμωρία, τόσο πιο ανελέητοι και σαδιστές γίνονται οι κακοποιητές και οι γυναικοκτόνοι. Είναι σα να προκαλούν το σύστημα σε ένα αγώνα αιματηρού πινκ – πονγκ, σα να προκαλούν να αποδείξουν ότι ως θύτες και κακοποιητές ήταν και παραμένουν άτρωτοι. Είναι σα να θέλουν να αποδείξουν στις γυναίκες-θύματα τους ότι αν μιλήσουν και τους καταγγείλουν, την επόμενη στιγμή θα είναι νεκρές. Το τελευταίο διάστημα, οι θύτες αποδεικνύουν ότι δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο: ισχύει αυτό για εκείνους, απλά, πλέον, το επιδεικνύουν κιόλας με κάθε δυνατό τρόπο.

Το πιο εύκολο για εκείνους είναι εφόσον, πατάξουν την αντίσταση (έτσι το βλέπουν εκείνοι) και δολοφονήσουν να στρέψουν το όπλο πάνω τους και να αυτοπυροβοληθούν: ο νεκρός δεν δεδικαίωται, δεν τιμωρείται κιόλας. Ακόμη πιο εύκολο είναι να προκαλέσουν επιφανειακές και μη θανατηφόρες κοψιές με το μαχαίρι στο σώμα τους, ως υπερασπιστική γραμμή μεταμέλειας ώστε να πέσουν στα ποινικά-μαλακά. Πλέον, οι θύτες έχουν μελετήσει το «μετά», ξέρουν τα κόλπα, λίγα χρόνια αργότερα θα είναι εκτός φυλακής και θα στοχεύσουν στο επόμενο θύμα τους και στην επόμενη εξόντωση γυναίκας ανάμεσα μας.

Τι θα μπορούσε να αλλάξει με την συνεπή συνεργασία και μεθοδική δουλειά μεταξύ κράτους και οικογένειας, σε βάθος χρόνου;

Πολλά, αν όχι τα πάντα.

Τον πρώτο λόγο για την υπεράσπιση των γυναικών έχουν οι γονείς, κυρίως εκείνων που αναθρέφουν αγόρια. Αν δεν τους διδάξουν να βλέπουν σε κάθε γυναίκα την μητέρα ή την αδερφή τους, δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες κάτι να αρχίζει να αλλάζει. Δεν αποδεικνύεται ικανό για την προστασία των γυναικών, το να μάθουν τα κορίτσια να προσέχουν τους εαυτούς τους, συγχρόνως και πρωτίστως πρέπει να μάθουν τα αγόρια να προσέχουν τις συμπεριφορές τους απέναντι στο γυναικείο φύλο, να μάθουν να σέβονται.

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν στην νουθεσία των επόμενων γενεών, αν όχι στην αναδιαμόρφωση της γενιάς του τώρα.

Όσο η αξία της γυναίκας προωθείται ως η μήτρα αναπαραγωγής, ή ως ο κόλπος εκσπερμάτωσης, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Όσο η σεξουαλική απελευθέρωση αφορά μόνο τους άντρες και όχι τις γυναίκες, όχι μόνο στα λόγια και στις πράξεις, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Όσο ο βιασμός και η κακοποίηση θα έχουν ανάγκη χειροπιαστών τεκμηρίων για να αποδειχθούν στα δικαστήρια και όσο η σεξουαλική πράξη εντός γάμου θα συνεχίζει να ονοματίζεται «συζυγικό καθήκον», τίποτε δεν θα αλλάξει.

Όσο το χαστούκι θα συνοδεύεται από «τα γύρευε» τίποτα δεν θα αλλάξει.

Όσο η απόπειρα υποβιβασμού, το body shaming και η επαγγελματική ανισότητα συνεχίζουν να ταλανίζουν τις γυναίκες, τίποτα δεν θα αλλάξει

Όσο οι γυναίκες δεν αναθρέφονται ισότιμα με τους άντρες, τίποτε δεν θα αλλάξει.

Όσο οι γονείς, το σχολείο και η κοινωνία «θα κοιτάζει αλλού», όσο η αγάπη και ο σεβασμός δεν θα διδάσκονται, όσο το «φιλότιμο» ως όρος συνεχίζει να εκλείπει από το καθημερινό λεξιλόγιο μας, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Όσο η σεξουαλική διέγερση δεν διαχωρίζεται από το συναίσθημα και την αγάπη, και όσο το «όχι» ερμηνεύεται ως «ναι» τίποτε δεν θα αλλάξει.

Όλα το «όσο», εφόσον δεν πάψουν να υφίστανται, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Εάν δεν αλλάξουν τα πάντα-λάθος που ισχύουν, εάν η επόμενη γενιά παιδιών δεν ανατραφεί σωστά, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε γυναίκες, κόρες, μανάδες, συγγενείς και φίλες!!!

Ο δρόμος είναι δύσκολος και μόνο ανηφόρα, ωστόσο, το πρώτο βήμα μπορεί να φέρει την λύση στο αιματηρό αυτό πρόβλημα. Ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο μπορεί να χτιστεί εξ αρχής το οικογενειακό και κοινωνικό οικοδόμημα, όπου ο αυτοσεβασμός, η ευθύνη και η ευγένεια θα δομήσουν τους πρώτους νέο-οργανισμούς που θα στηρίξουν την αγάπη, την κατανόηση, το φιλότιμο και τον αλληλοσεβασμό.

Ίσως τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα, να μην κλείσουν σπίτια από άλλους θύτες.

Η ζωή έχει ανάγκη από «ζωντανούς» ανθρώπους με ήσυχα βιώματα και πολλά και ανέφελα χρόνια ζωής και δημιουργίας μπροστά τους. Η ζωή έχει ανάγκη από ψυχικά, πνευματικά και σωματικά υγιείς μητέρες, συζύγους και κόρες για να μπορεί να προσφέρει την αγάπη, την αγκαλιά, την τρυφερότητα και όλα όσα χρειάζονται οι επόμενες γενιές για να ανθίσουν: το σακάτεμα οποιασδήποτε μορφής γεννά θύματα, πόνο και θυμό, δεν γεννά ισχυρές ομάδες, ούτε ισχυρές κοινωνίες.

Όταν θα έρθει η στιγμή να τεθούν τα όρια στα παιδιά, καλό θα είναι να έχουμε κατά νου ότι τα όρια είναι απόδειξη αγάπης και ότι τα όρια δεν έχουν καμία σχέση με τιμωρητικές ή αυταρχικές συμπεριφορές.

Η αγάπη, το φιλότιμο και ο αυτοσεβασμός: το αθόρυβο τρίπτυχο και καθοριστικό εργαλείο στον αγώνα εξάλειψης της κάθε λογής βίας.

Είναι ήδη πολλές οι νεκρές γυναίκες ανάμεσά μας: Φτάνει!!!