«Τα πράγματα θα γλιστρήσουν προς κάθε κατεύθυνση»: Όλα τα είχε προφητεύσει ο Κοέν στο «The Future»

EINAI ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΟ απορίας το γεγονός ότι δεν ακούγεται όλη την ώρα παντού –στα ασανσέρ, στα πολυκαταστήματα, στα ringtones των περαστικών– ως διαρκής υπενθύμιση των αποκαλυπτικών καιρών που ζούμε το The Future του Λέοναρντ Κοέν από το ομώνυμο άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε πριν από τριάντα χρόνια ακριβώς.

Με είχε προσπεράσει τότε, ήταν αλλού το μυαλό. Ίσως και να είχαμε ακούσει κάποια από τα μακρόπνοα άσματα του δίσκου (το Anthem, το Democracy, το Waiting for the Miracle, το Closing Time, και φυσικά το The Future – τι να λέμε τώρα, μεγαλειώδη κομμάτια, χρησμοί με το βάρος καθεδρικών ναών) αλλά παραήταν ενήλικο και κυρίως παραήταν «προφητικό» το περιεχόμενο για τις νεανικές και «εναλλακτικές» μας ευαισθησίες.

Μην ξεχνάμε ότι ήμασταν πολύ νέοι και ήταν τα ‘90s. O Κερτ Κομπέιν μπορεί να αυτοκτόνησε, η ανεμελιά όμως και η ευδαιμονία (επίπλαστη και μη) εξακολουθούσαν ακάθεκτες.

«Δώσε μου τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε κάθε ζωντανή ψυχή… Δώσ’ μου πίσω το Τείχος του Βερολίνου, δώσ’ μου Στάλιν και Άγιο Παύλο, δώσ’ μου Χριστό ή δώσ’  μου Χιροσίμα… Έχω δει το μέλλον μωρό μου, είναι φόνος».

«Έλα μωρέ, βαρέθηκε ο θείος Λένι τα αισθηματικά», τον είχαμε δικάσει επιπόλαια τότε (στην πραγματικότητα βρισκόταν στο αποκορύφωμα του δεσμού του με τη Ρεμπέκα Ντε Μορνέ, αλλά χωρίς ίντερνετ εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολη η έγκαιρη ενημέρωση για τέτοια ζητήματα), «και το γύρισε στη βαριά πολιτική αλληγορία».

Δυο-τρία χρόνια μετά όμως, που το The Future βρέθηκε να στοιχειώνει το σάουντρακ του Natural Born Killers («Γεννημένοι δολοφόνοι»), αναγκαστήκαμε να το προσέξουμε. Η αντίδραση ήταν εντελώς διαφορετική αυτή τη φορά: «Αμάν, τι λέει πάλι ο μπάρμπας!».

Και τι δεν έλεγε με την υποβλητική φωνή του ως ημιπαράφρων αφηγητής-προφήτης, και τι δεν ζητούσε: «Δώσε μου τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε κάθε ζωντανή ψυχή… Δώσ’ μου πίσω το Τείχος του Βερολίνου, δώσ’ μου Στάλιν και Άγιο Παύλο, δώσ’ μου Χριστό ή δώσ’  μου Χιροσίμα… Έχω δει το μέλλον μωρό μου, είναι φόνος». 

Leonard Cohen – The Future

Η πρόγνωση τότε έμοιαζε απόκοσμα εξωπραγματική και δυσοίωνη, τώρα όμως μοιάζει χειρουργικά ακριβής: «Θα σπάσει ο αρχαίος Δυτικός κώδικας… Η ιδιωτική σου ζωή θα ξεχυθεί… Τα πράγματα θα γλιστρήσουν προς κάθε κατεύθυνση, τίποτα δεν θα μπορεί πια να μετρηθεί, η χιονοθύελλα του κόσμου έχει περάσει το κατώφλι και έχει ανατρέψει την τάξη της ψυχής… Είδα την άνοδο και την πτώση των εθνών, άκουσα τις ιστορίες τους, τις άκουσα όλες, η αγάπη όμως είναι η μόνη μηχανή επιβίωσης…». Πάλι καλά. 

Θα λέγαμε ότι ο Καναδός έχει μάλλον ατυχήσει (χωρίς να φταίει φυσικά) στις διασκευές των τραγουδιών του, με κάποιες επιφανείς εξαιρέσεις όπως το Hallelujah που έκανε δικό του ο Jeff Buckley.

Χθες όμως, έκτη επέτειο του θανάτου του και τριάντα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του τραγουδιού, η διαβόητη avant-garde / industrial κολεκτίβα των Σλοβένων Laibach «έσκασε» στο διαδίκτυο μια συγκλονιστικά μονολιθική διασκευή του The Future αναδεικνύοντας το αποκαλυπτικό του μεγαλείο. Για να μην πούμε για το βίντεο που το συνοδεύει.

Σύμφωνα με το σχετικό ανακοινωθέν του γκρουπ, οι Leibach είχαν αποφασίσει εδώ και χρόνια να ερμηνεύσουν το κομμάτι: «Αναζητούσαμε κάτι που μπορεί με το ειδικό βάρος του να περιγράψει ιδανικά το σύγχρονο zeitgeist και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ανθρωπότητα και η σύνθεση του Cohen κάνει ακριβώς αυτό, συμβαδίζοντας φανταστικά με τους τωρινούς προ-αποκαλυπτικούς καιρούς».

Laibach – The Future