ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΝΤΕΥΟΥΝ από την κυκλοφορία του απολαυστικού (πρώτου) βιβλίου των απομνημονευμάτων του Bob Dylan (Chronicles: Volume One) κι ακόμα περιμένουμε τη συνέχεια.
Μάταια περιμένουμε μάλλον. Εκ των υστέρων μοιάζει πολύ πιθανό να μην είχε καν την πρόθεση να συνεχίσει τη γλαφυρή εξιστόρηση πραγματικών και μη περιστατικών μιας εξωπραγματικής διαδρομής, και εκείνο το «Volume One» στον τίτλο του βιβλίου να μην ήταν παρά άλλο ένα εσωτερικό αστείο ανάμεσα σ’ εκείνον και τους πολυπληθείς θαυμαστές του (και ποιος δεν είναι, εδώ που τα λέμε, όσο κι αν έχει προσπαθήσει να το αποφύγει), μια ακόμη φάρσα από αυτές που συνηθίζει να κάνει εις βάρος όσων νομίζουν ότι μπορούν να ερμηνεύσουν τα κίνητρα και τις προθέσεις του.
«Κάποιες φορές όταν οι δημιουργοί των τραγουδιών γράφουν για τη ζωή τους, το αποτέλεσμα μοιάζει τόσο εξεζητημένο και προσωπικό που καθιστά αδύνατη την σύνδεση με τον ακροατή… Η μουσική σμιλεύεται στον χρόνο… Όσο περισσότερο τη μελετάς, τόσο λιγότερο την καταλαβαίνεις…».
Μπορεί να μην αξιωθούμε να διαβάσουμε (ή να αξιωθεί να γράψει) ποτέ την συνέχεια των «Χρονικών», αυτές τις μέρες όμως κυκλοφορεί ένα άλλο βιβλίο του στο οποίο, μεταξύ άλλων, φαίνεται να αποστρέφεται την ίδια την ιδέα της αυτοβιογραφικής καταγραφής.
«Το να γνωρίζεις την ιστορία της ζωής ενός ερμηνευτή δεν βοηθά ιδιαίτερα στην κατανόηση ενός τραγουδιού» γράφει στο νέο βιβλίο του που φέρει τον μεγαλεπήβολο τίτλο «The Philosophy of Modern Song» και περιέχει 66 αγρίως ιδιοσυγκρασιακά κείμενα που έκατσε κι έγραψε για ισάριθμα αγαπημένα του τραγούδια. «Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που ένα τραγούδι σε κάνει να νιώθεις για τη δική σου ζωή».
Σημειώνει επίσης, σύμφωνα πάντα με τα αποσπάσματα που έχουν ήδη δημοσιευτεί, τη ματαιότητα του «να επενδύεις με μελωδίες τα ημερολόγιά σου»: «Κάποιες φορές όταν οι δημιουργοί των τραγουδιών γράφουν για τη ζωή τους, το αποτέλεσμα μοιάζει τόσο εξεζητημένο και προσωπικό που καθιστά αδύνατη την σύνδεση με τον ακροατή… Η μουσική σμιλεύεται στον χρόνο… Όσο περισσότερο τη μελετάς, τόσο λιγότερο την καταλαβαίνεις…».
Τέσσερις μόλις γυναίκες εκπροσωπούνται στο «ντιλανικό» αυτό πάνθεο, εκ των οποίων η μία είναι η Cher (οι άλλες τρεις που κατάφεραν να βρουν μια θέση είναι η Nina Simone, η Rosemary Clooney και η πιο σύγχρονη σχετικά soul ερμηνεύτρια Regina Belle), ενώ σχεδόν τα μισά τραγούδια προέρχονται από τη δεκαετία του ’50.
Εννιά εξ αυτών κυκλοφόρησαν το 1956, όταν ο 81χρονος σήμερα Dylan ήταν 15 ετών, ηλικία κατά την οποία καψουρεύεται κανείς για πάντα κάποια άσματα και κάποια μουσικά είδη αλλά και την ίδια την υπερβατική διάσταση της μουσικής.
«Τη θρησκευτικότητα και τη φιλοσοφία τη βρίσκω μόνο στη μουσική» είχε πει σε μια συνέντευξή του πριν από καμιά 25αριά χρόνια. «Πουθενά αλλού». Αυτό τουλάχιστον μπορούμε να πιστέψουμε ότι το εννοούσε πραγματικά.
Τα 66 τραγούδια/ κεφάλαια του βιβλίου:
“Detroit City” (Bobby Bare)
“Pump It Up” (Elvis Costello & the Attractions)
“Without a Song” (Frank Sinatra)
“Take Me From This Garden of Evil” (Jimmy Wages)
“There Stands the Glass” (Webb Pierce)
“Willy the Wandering Gypsy and Me” (Billy Joe Shaver)
“Tutti Frutti” (Little Richard)
“Money Honey” (Elvis Presley)
“My Generation” (The Who)
“Jesse James” (Harry McClintock)
“Poor Little Fool” (Ricky Nelson)
“Pancho and Lefty” (Townes Van Zandt)
“The Pretender” (Jackson Browne)
“Mack the Knife” (Bobby Darin)
“The Whiffenpoof Song” (Rudy Vallee)
“You Don’t Know Me” (Ray Charles)
“Ball of Confusion” (The Temptations)
“Poison Love” (Johnnie & Jack)
“Beyond the Sea” (Bobby Darin)
“On the Road Again” (Willie Nelson)
“If You Don’t Know Me by Now” (Harold Melvin & the Blue Notes)
“The Little White Cloud That Cried” (Johnnie Ray)
“El Paso” (Marty Robbins)
“Nelly Was a Lady” (Stephen Foster)
“Cheaper to Keep Her” (Johnnie Taylor)
“I Got a Woman” (Ray Charles)
“CIA Man” (The Fugs)
“On The Street Where You Live” (From “My Fair Lady”)
“Truckin’” (The Grateful Dead)
“Ruby, Are You Mad?” (The Osborne Brothers)
“Volare” (Domenico Modugno)
“London Calling” (The Clash)
“Old Violin” (Johnny Paycheck)
“Your Cheatin’ Heart” (Hank Williams)
“Blue Bayou” (Roy Orbison)
“Midnight Rider” (The Allman Brothers Band)
“Blue Suede Shoes” (Carl Perkins)
“My Prayer” (The Platters)
“Dirty Life and Times” (Warren Zevon)
“Doesn’t Hurt Anymore” (Regina Belle)
“Key to the Highway” (Little Walter)
“Everybody Cryin’ Mercy” (Mose Allison)
“War” (Edwin Starr)
“Big River” (Johnny Cash)
“Feel So Good” (Shirley & Lee)
“Blue Moon” (Elvis Presley)
“Gypsies, Tramps & Thieves” (Cher)
“Keep My Skillet Good and Greasy” (Uncle Dave Macon)
“It’s All in the Game” (Tommy Edwards)
“A Certain Girl” (Ernie K-Doe)
“I’ve Always Been Crazy” (Waylon Jennings)
“Witchy Woman” (Eagles)
“Big Boss Man” (Jimmy Reed)
“Long Tall Sally” (Little Richard)
“Old and Only in the Way” (Charlie Poole)
“Black Magic Woman” (Santana)
“By the Time I Get to Phoenix” (Glen Campbell)
“Come On-a My House” (Rosemary Clooney)
“Don’t Take Your Guns to Town” (Johnny Cash)
“Come Rain or Come Shine” (Ray Charles)
“Don’t Let Me Be Misunderstood” (Nina Simone)
“Strangers in the Night” (Frank Sinatra)
“Viva Las Vegas” (Elvis Presley)
“Saturday Night at the Movies” (The Drifters)
“Waist Deep in the Big Muddy” (Pete Seeger)
“Where or When” (Dion and the Belmonts)
πηγή: lifo
