Κι όμως είσαι μόνη

Κάθε γυναικοκτονία έχει από πίσω την δική της, τραγική ιστορία. Υπάρχουν βέβαια πολλά κοινά σημεία, όμως όλες είναι ξεχωριστές και όλες διηγούνται κατά βάση μια διαδρομή  σπαραχτικής μοναξιάς.

Η Κυριακή Γρίβα ήξερε ότι κινδυνεύει. Και πήγε στην αστυνομία για να ζητήσει προστασία. Όχι 24ώρη. Μόνο μέχρι να πάει στο σπίτι της. Δεν την δόθηκε ούτε καν αυτή. Οι αφηγήσεις, προφανώς διαφέρουν. Τα γεγονότα, δυστυχώς, όχι: Η Κυριακή μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου, από τον πρώην σύντροφό της, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων, μπροστά στα μάτια του αξιωματικού υπηρεσίας και ενώ καλούσε το “100” για να ζητήσει περιπολικό. Το γράφεις, βάζεις την μία πρόταση μετά την άλλη και δεν το πιστεύεις ότι μπορεί τα πράγματα να συνέβησαν κατ΄ αυτόν τον τρόπο. Συνέβησαν.

Οι εκ των υστέρων έρευνες για το τι πήγε στραβά (τα πάντα) έχουν φυσικά νόημα και μακάρι να τιμωρηθούν όσοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Αλλά η Κυριακή είναι νεκρή. Μαζί της τραυματίστηκε, αν όχι θανάσιμα, τουλάχιστον πολύ βαριά και η όποια εμπιστοσύνη υπήρχε προς την ελληνική πολιτεία για την διαφύλαξη της ασφάλειας των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας.

Βλέπετε, οι καμπάνιες κατά της βίας εις βάρος των γυναικών, προτρέπουν τα θύματα να μιλήσουν με την υπόσχεση – δέσμευση: δεν είσαι μόνη. Ναι, μα όπως αποδεικνύεται ξανά και ξανά, οι περισσότερες είναι: μόνες και με την οικογένειά τους γύρω, μόνες μέσα σε πλήθος κόσμου, μόνες στο κέντρο της Αθήνας.

Μόνες μέσα ή έξω από ένα αστυνομικό τμήμα.

Οι αποσπασματικές κινήσεις, τύπου panic button, παρότι ενδέχεται να αποδειχθούν χρήσιμες σε κάποιες περιπτώσεις, δεν παύουν να είναι ακριβώς τέτοιες: αποσπασματικές εφόσον δεν συνοδεύονται από έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό που να ξεκινά από τα σχολεία και να φτάνει μέχρι τις αρμόδιες αρχές . Έναν σχεδιασμό που θα στοχεύει αρχικά στην αποτροπή και εν συνεχεία τόσο στην σωστή και άμεση αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών, όσο και και στην ουσιαστική και πολυεπίπεδη στήριξη των κακοποιημένων ατόμων, στην εκπαίδευση την δική τους και του περιβάλλοντος της, αλλά και στην συνολική αλλαγή κουλτούρας και αντίληψης που εξακολουθεί να έχει η κοινωνία γύρω από αυτά τα θέματα. Κι επειδή όλα τα παραπάνω για την Ελλάδα είναι…υπερβολικά πολλή δουλειά, ας δούμε τουλάχιστον τι μπορούμε να κάνουμε με την αλλαγή κουλτούρας και αντίληψης που έχουν για αυτά τα θέματα οι αστυνομικοί.

Πλέον έχουμε την γνώση, έχουμε τους ειδικούς, έχουμε τα εργαλεία για να προχωρήσουμε μπροστά, αντί να κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας, ενώ μετράμε γυναικτονίες και τσακωνόμαστε βλακωδώς για την ακρίβεια του όρου.

Έχουμε άραγε και την διάθεση;